پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

قاعده بسيط الحقيقه يكي از قواعد مبنايي در حكمت متعاليه است كه در حل مسائل غامض فلسفي كارساز بوده است. ملاصدرا از آن در حل مسائلي از جمله علم الهي، كل الأشياء بودن واجب تعالي، كل القوي بودن نفس و ... استفاده كرده است. واكاوي اين قاعده و نحوه كاربرد آن در انديشه صدرايي نقش مهمي در تنقيح تدقيق حكمت متعاليه دارد. مصداق حقيقي اين قاعده باري تعالي بوده و كاربرد قاعده در ديگر موارد نسبي است، به اين معنا كه آن موارد بسيط حقيقي نبوده بلكه نسبط به مادون خود بسيط هستند، لذا مصداق حقيقي بسيط الحقيقه نيستند. در اين مقاله بعد از ذكر پيشينه تاريخي و تحليل قاعده، به كاربردهاي آن پرداخته شده است. قاعده بسيط الحقيقه يكي از قواعد مبنايي در حكمت متعاليه است كه در حل مسائل غامض فلسفي كارساز بوده است. ملاصدرا از آن در حل مسائلي از جمله علم الهي، كل الأشياء بودن واجب تعالي، كل القوي بودن نفس و ... استفاده كرده است. واكاوي اين قاعده و نحوه كاربرد آن در انديشه صدرايي نقش مهمي در تنقيح تدقيق حكمت متعاليه دارد. مصداق حقيقي اين قاعده باري تعالي بوده و كاربرد قاعده در ديگر موارد نسبي است، به اين معنا كه آن موارد بسيط حقيقي نبوده بلكه نسبط به مادون خود بسيط هستند، لذا مصداق حقيقي بسيط الحقيقه نيستند. در اين مقاله بعد از ذكر پيشينه تاريخي و تحليل قاعده، به كاربردهاي آن پرداخته شده است