پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

سرگرمي و پرداختن به امور بيهوده از جمله آفت¬هايي است كه دين اسلام بدان اشاره و تاكيد شده است. قرآن و روايات هدف از آفرينش انسان را بيهوده و لهو نمي¬دانند، لذا انسان بايد در اين دنيا به امور خود طوري بپردازد كه در قيامت از زيان كاران نباشد. واژه لهو و لعب از واژه-هايي است كه همراه با مشتقاتش16 بار در 15 آيه¬ي قرآن كريم تكرار شده است. لهو و تلهّي در اسلام، مسئله ريشه داري است كه ارتباط و پيوند ناگسستني با طبيعت جهان و زندگي انسان¬ها دارد؛ به عنوان نمونه، در جهان امروز رواج شادي هاي نامشروع، انجام كارهاي بي ثمر همچون بازي هاي رايانهاي گاه پوچ و بي¬معنا، يكي از متداول ترين و سهل الوصول ترين مباحث خانوادگي و گروهي و نيز در عرصه روابط بين الملل است. نتايج تحقيق نشان مي¬دهد كه لهو و لعب با عناويني چون لغو، باطل، عبث و ... هم معنا و مفهوم است. از نظر فريقين مصاديق لهو را عبارتند از: غنا و موسيقي و مسائل مرتبط با آن¬ها، رقص، آلات لهو و لعب، بازي. احكام مرتبط با اين مصاديق در اين دو فرقه در برخي امور مشترك است، و در برخي مسائل تفاوت-هاي جزيي و يا كلي دارند. حتي در يك فرقه هم در حكم هر يك از مصاديق نيز تفاوت¬هاي ديده مي¬شود. بر اين اساس بايد گفت: استناد فقيهان اعم از شيعه و سني در مصداق و حكم لهو و لعب به قرآن، روايات و اجماع است كه در نتيجه آن حرمت براي عناوين لهو و لعب، به طور مطلق ثابت نيست و تنها برخي از افعال كه موضوع اين عناوين قرار گرفته¬اند با دليل خاص تحريم شده¬اند و بقيه افعال حتي اگر موضوع اين عناوين نيز باشند، حرمت ندارند و همان اصل جواز و اباحه شامل آن ها خواهد بود. به اين معنا هر لهو مذمومي مبغوض مولا و حرام نيست؛ زيرا سرگرم كننده بودن، موجب نمي¬شود كه زندگي دنيا و همة آن چيزهايي كه مجموعه آنها زندگي دنيا را تشكيل مي دهند، حرام باشد.