پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

چكيـده طهارت مولد، به معناي پاكي ولادت است. به كسي كه اين صفت را داشته باشد، حلالزاده ميگوييم. حلالزادگي بنابر ديدگاه مشهور فقها، يكي از شروط لازم براي تصدي مناصب، امامت، مرجعيت، شهادت و قضاوت است. قرآن كريم و روايات معصومين:، كساني كه از طريق نامشروع متولد شدهاند را از بعضي مزاياي اجتماعي محروم كرده است و بر چنين كسي، احكام فقهي خاصي نيز حمل كردهاند؛ ازجمله اينكه: او از پدر و مادر زاني ارث نميبرد و پدر و مادر زاني نيز از وي ارث نميبرند. اين نوشته با استفاده از روش تحليلي- توصيفي به بيان ديدگاه هاي مختلف و دلايل آن ها در زمينه شرطيت طهارت مولد در ابواب چهارگانه فقه اسلامي پرداخته است و روش جمع آوري اطلاعات در اين زمينه، روش كتابخانه اي مي باشد. آن چه حائز اهميت و موجب ضرورت تدوين اين مطلب شده، اين است كه اين شرط در نظرات فقهاي متقدم به شكل امروزي مطرح نبوده ولي در سال هاي اخير، اين شرط مورد توجه قرار گرفته است. و اگر چه قول مشهور فقها قائل به اين شرطيت هستند ولي با كاوش و جست و جو در دلايل آن ها به اين نتيجه مي رسيم كه اين دلايل از قوت و اعتبار كافي برخوردار نيستند و دلايل قول غير مشهور داراي استحكام لازم و كافي است ولي بهتر آن است به جهت عدم مخالفت با قول مشهور، جانب احتياط رعايت شود و به اين شرط ملتزم شد.