پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

چكيده: در قرن چهارم آل بويه شيعي در شهر بغداد كه يك كانون علمي و آموزشي بود، بر خلافت عباسي طرفدار اهل سنت تسلط يافت .شكوه علمي بغداد در اين عصر ، شهره خاص و عام بود. با توجه به وجود فرقه هاي مهمي همچون اماميه، حنابله ،اشاعره،زيديه و معتزله در بغداد،علماي برجسته شيعه و سني نقش موثري در تحركات و تنازعات داشتند. با افزايش تحركات اجتماعي و تلاش علمي علماي اماميه در عصر آل بويه، اهل سنت به ويژه حنابله، درگيريهاي اجتماعي را بر ضد شيعيان ايجاد كردند.عالمان سني براي حفظ خلافت سني با عالمان شيعي و معتزلي به رقابت پرداختند.بهره مندشدن عالمان ازحمايت هاي خلفا و وزرايشان سبب كثرت نفوذ ودخالتشان در اموروافزايش آشوبها بود. موضع گيري علماي اماميه و اهل سنت در برابر فتنه هاي ايجاد شده متفاوت بود. علماي اماميه اگر چه در جايگاه مناظرات و مباحثات علمي به رد و انكار مباني اعتقادي اهل سنت مي پرداختند اما در آشوبها و تنازعات شهر بغداد نه تنها پيشرو نبودند بلكه در آرام كردن آشوبها كوشش مي نمودند؛ در حالي كه برخي علماي اهل سنت با تحريك و تهييج عوام، درگيريها و تنازعات بغداد را رقم مي زدند. اين رساله در پنج فصل تنظيم گشته است و روشي كه در اين پژوهش به كار گرفته شده است روش پژوهش كتابخانهاي ميباشد كه بر مبناي منابع تاريخنگاري و تحقيقات جديد صورت پذيرفته است.