پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

مراد از افتراء در قرآن، دروغ پردازي و نسبت دادن امري ساختگي و دروغين به ديگران است. افتراءيكي از رذائل اخلاقي است كه در قرآن كريم و روايات، سخت نكوهيده شده و از بزرگترين و زشت ترين گناهان به شمار رفته است. لذابايد به دنبال راهكارهايي براي مقابله با افتراء بود. افتراء اقسامي دارد: افتراء نسبت به خداوند، افتراء نسبت به انبياء و افتراء نسبت به مردم. هرچقدر مقام كسي كه مورد افتراء قرار گرفته بالاتر باشد افتراء گناه بزرگتري است. افترايي كه نسبت به خدا و پيامبر باشد زمينه ساز گناهان بزرگتر و شرك و آلودگي هاي اعتقادي و عملي مي شود، ولي با از بين رفتن آن نوع افتراها، جلوي بسياري از گناهان و رذائل ديگر گرفته مي شود. افتراء باعث تفرقه و جنگ و دعوا و بدبيني نسبت به افراد مي شود بنابراين تا حد امكان بايد با اين صفت رذيله، مقابله نمود. براي برخورد با افتراء به خداوند اول بايد انواع افتراء به خداوند را شناخت. گاهي افتراء و دروغ بستن به خداوند نسبت به احكام الهي و گاهي در مورد آيات الهي مي باشد و گاهي مشركان قائل به داشتن شريك و فرزند براي خدا مي شوند. امّا افتراء نسبت به انبياء نيز انواعي دارد مثل: نسبت سفيه و بي خرد بودن به پيامبران و نسبت كار ناروا و فحشاء دادن و نسبت جنون و ساحر و شاعر بودن. افتراء به بندگان خدا نيز انواعي دارد: تهمت به زن زدن براي رهايي از پرداخت مهريه و اتّخاذ زني ديگر، كسي كه خودش مرتكب خطا يا گناهي شده و تهمت به ديگري مي زند تا از خودش رفع اتهام كند، نسبت زنا زدن به زنان با عفت مؤمنه. امّا براي برخورد با هرسه قسم افتراءيعني افتراء نسبت به خداوند و انبياء و بندگان خدا از دو راهكار علمي و عملي مي توان استفاده نمود تا جامعه اي سرشار از صلح و آرامش و معنويات داشته باشيم. ان شاء الله كه شاهد از بين رفتن اين صفت رذيله از جامعه شده و جامعه اي مملوّ از محبت و اعتقاد داشته باشيم.