پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

به دوره قبل از ظهور اسلام عصر جاهلي گفته ميشود و در زمان شروع آن بين محققان اختلاف نظر وجود دارد. مردم آن زمان در جهل مركب نبوده و جهل آنها به معني بي علمي آنها نبوده و افراد زيادي در زمينه شعر و خطابه و... زبانزد بودند. همچنين جامعه جاهلي داراي ارزشها و مكارم اخلاقي كه مورد تاييد دين اسلام قرار داشت از جمله كرم، بخشش، شجاعت و... و نيز داراي رذايل اخلاقي همچون تكبر، لجاجت، تعصبات قومي و... ميباشد و از لحاظ عقيدتي در ميان آنها عقايد ديني گوناگوني از قبيل شرك، بت پرستي، مجوسيت، جن پرستي و... رواج داشت ولي دين اغلب آنها بتپرستي بود و فكر ميكردند كه بتان شفيعان آنان در آخرت خواهند بود. از اين رو در اين پايان نامه سعي شده است به واكنش اعراب جاهلي در مقابل پيامهاي قرآني پرداخته شود. چرا كه با توجه به شرايط و مقتضيات زماني و مكاني زمان پيامبر (صلي الله عليه و آله)، اعراب واكنشهاي مختلفي در مقابل پيام هاي قرآن انجام ميدادند. بنابراين واكنش آنها را بر اساس سه قوه غضبيه، شهويه، وهميه تقسيم بندي و هر كدام طي يك فصل به طور مفصل تبيين و بررسي شده است. اعراب جاهلي بر اساس قوه غضبيه واكنشهايي از جمله كبر و قدرت طلبي، زنده به گور كردن دختران، قبيله گرايي در برابر حق گرايي انجام ميدادند. آنها بر اساس قوه شهويه واكنشهايي از جمله: مردار خواري، شراب و قمار، ربا خواري و... داشتند. همچنين آنان بر اساس قوه وهميه، واكنشهايي از جمله دروغ انگاشتن قرآن، ايجاد گمان و ترديد نسبت به قرآن، نهي از گوش دادن به قرآن، معارضه با قرآن، كلام بشري دانستن قرآن، در برابر پيامهاي قرآني انجام ميدادند.