پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

چكيده: يكي از عواملي كه در اين سالها در حج بگو مگو ايجاد كرده و به آبرومندي و درخشندگي حج لطمه زده، مسأله قرباني است. اصل مسأله قرباني و تشريع قرباني، بسيار جالب است؛ [امّا] الآن منظره قربانگاه و كاري كه آنجا انجام ميگيرد، نه تنها اين آبرو و اين خصلت عالي و برجسته را به ما نميدهد، بلكه نوعي تبذير و دور ريختن مال به صورتي بيجاست. از آيات قرآن روايات امامان معصوم ـ عليهم السلام ـ استفاده مي شود كه يكي از حكمتهاي بسيار مهم قرباني، اطعام مساكين و سير كردن گرسنگان است. در نصوص ديني مصرف گوشت قرباني به عنوان يك واجب دركنار ذبح معرفي شده و در حقيقت از اركان قرباني محسوب مي گردد، «إِنَّ اللهَ عَزَّ وَ جَلَّ يُحِبُّ إِطْعَامَ الطَّعَامِ وَ إِرَاقَةَ الدِّمَاءِ». «خداوند متعال، غذا دادن به همنوعان و خون ريختن (قرباني كردن براي خوراندن به نيازمندان) را دوست ميدارد». بي شك، پيامبر اكرم(ص) و امامان(عليهما السلام) قربانيها، يا هدي هاي خود را در مني مي كشته اند، ولي اين كه آيا كشتار در مني را واجب مي دانسته اند، روشن نيست؛ زيرا عمل آنان، به بيش از جايز بودن و دست آخر مستحب بودن، به چيز ديگري دلالت ندارد و روايات هم، حكم روشني به واجب بودن ندارند، واجب بودن كشتار در منا از ضروريات فقه شيعه نيست، به فرض كه ضرورت فقه شيعه هم باشد، اكنون اين حكم عملي نيست.