پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

خانواده كوچكترين و مهمترين واحد اجتماعي و ركن اصلي هر جامعه است كه نقش بسزايي در رشد شخصيت فرزندان دارد. ازاين¬رو، بر والدين لازم است كه در امر تربيت فرزندانشان از هيچ كوششي فروگذار نكرده و تمام تلاش خود را به¬كار گيرند تا شاهد اضمحلال خانواده و ـ به تبع آن ـ جامعۀ اسلامي نباشند. فقه اماميه به¬عنوان بازگوكنندۀ قوانين و تكاليف الهي، توجه ويژهاي در زمينۀ تربيت و آموزش كودكان داشته و وظايفي را بر دوش والدين قرار داده است كه پژوهش حاضر، آن را از زاويۀ رفتار پدر و مادر در تربيت فرزندان، مورد بررسي قرار ميدهد. رسالۀ حاضر به¬دنبال پاسخ به اين سؤال كه «مهمترين رفتار والدين در تربيت كودك، قبل و بعد از تولد چه حكمي دارند» با روش توصيفي ـ تحليلي، به استخراج و استنتاج گزارههاي فقهي در زمينۀ كردار و رفتار پدر و مادر، جهت تربيت ديني آنان پرداخته است. نتايج حاصل از تحقيق، بيانگر اين امر مهم است كه اگر والدين بخواهند فرزندان سالم و صالح تحويل جامعه دهند كه هم مايۀ افتخار و مباهات پدر و مادر و هم صدقۀ جاري براي آنان محسوب شود و از طرفي كمك به قدم گذاشتنِ فرزند در مسير سعادت و كمال باشد، بايد بدانند كه وظيفۀ خطيري برعهده دارند و در قبال فرزندان، مسئوليت دارند؛ زيرا والدين قبل از تولد فرزند در حوزۀ انتخاب همسر شايسته، در رعايت¬كردنِ آداب و شرايط انعقاد نطفه، در تغذيۀ دوران بارداري و در دوران شيردهي و در تغذيه و تربيت عبادي آنان تا تربيت اجتماعي، هم خود الگو هستند، هم وظيفۀ آموزش برعهدۀ ايشان است. البته در اين زمينه بايد از دعا و توسل هم كمك بگيرند تا بتوانند به ياري خداوند متعال، فرزندان را به سرمنزل خير و سعادت برسانند. واژگان كليدي: رفتار، والدين، تربيت، كودك، فقه.