پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

در اين مجموعه به بررسي وجوه شكوائيه هاي انبياي الهي در قرآن با امام علي (ع) در نهج البلاغه پرداخته شده است . شكوه به معني گله كردن و اظهار ناراحتي از اموري كه انسان به خاطر حوادثي كه بر خلاف ميلش اتفاق افتاده است و او را رنجيده خاطر كرده از خود بروز مي دهد . شكوه علل گوناگوني دارد از جمله : آگاه ساختن مردم نسبت به حوادث و بلا ها ، توطئه هاي پنهان، اصلاح جامعه اسلامي و... كه از مهمترين و اصلي ترين اين علل مي توان به نشناختن جايگاه و مقام ولي خدا اشاره كرد . مساله اصلي در تحقيق حاضر تبيين وجوه اشتراك شكوائيه هاي امام علي ( عليه السلام) در نهج البلاغه با شكوائيه هاي انبيا در قرآن است.كه با روش توصيفي تحليلي و با استفاده از منابع كتابخانه اي گرداوري شده است. سپس به اين نتيجه مي رسيم كه شكوه هاي انبيا و شكواديه هاي امام علي در نهج البلاغه حول محور اصلي كه همان جهل مردم است مي گردد وچه پيامدهاي از اين جهل مردم گريبانگير جامعه اسلامي شئد و اگر معرفت مردم نسبت به ولي خدا بيشتر شود مشكلات جامعه كمتر مي شود . از آنجا كه در زمينه تفسيري و نهج البلاغه كتابها و مقالات زيادي نگارش شده اما پژوهشي با اين عنوان مورد بررسي قرار نگرفته است بنابراين ضرورت دارد كه به بررسي اين وجوه اشتراك بپردازيم .