پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

قرن چهاردهم، قرن تحولات بنيادين وشگرف در شناخت اسلام است.با گسترش تفكرات نوظهور ، برداشت هاي شاذ ومعاني نامناسب در تفسيرهاي قرآن راه يافته كه موجب ايجاد تحولاتي در ذهن مفسران شد كه پايه گذارمكتب و شيوهاي نو در ارائه ي مـباحث جـهان بيني و اعتقادي گرديد كه مبدع گرايش تفسيري جديدي شد بـه نـام «روش تفسير عصري»؛ اين شيوه بيشترين نظريه پردازيهاي التقاطي بر مبناي اصل مخاطب مداري بـه خـود اختصاص داده است در تفسير عصري مـفسر لازم است با توجه به آگاهي هايي كه كسب كرده و نيازهايي كه در مخاطبين عصر خود درك ميكند - با رعايت ضوابط و اصول تفسير- موضع و ديدگاه وحى الهي را درباره يكايك مسائل مطرح شده، از لابه لاى قرآن روشن كند؛. لذا ضرورت قاعده مند كردن تفسير عصري و ترتيب دادن روالي صحيح براي تفسيرعصري را نشان ميدهد.لهذا تفسير عصري توانايي برداشت هاي نوين عصري در تمام ابعاد علمي واجتماعي و سياسي وفردي و....را دارا ميباشد. بنابراين دراين قرن با بازگشت مجددنگاه ها به قرآن موجب بروز نگرشي نو به اسلام به عنوان دينى زنده و برخوردار از مباني و چهارچوب فعال گرديده است ؛روش تفسير عصري از عوامل بسيار مهم در فهم صحيح ازقرآن كريم ورفع مهجوريت از آن به شمارمي آيد.