پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

حيا به معناي پرهيز از زشتي‌ها در عمل و رفتار انسان‌ها است و به عنوان يكي از سرمايه‌ها و ارزش‌هاي ثابت انساني است. حيا برخاسته از فطرت انسان و ملاك و معياري براي انسانيت و رشد و كمال اوست، اين صفت اخلاقي در درون هر انساني نهفته است. عوامل بسياري در شكوفايي حيا نقش دارند، از مهمترين اين عوامل عقل و خرد و باور داشتن به خداوند و معاد است و هم¬چنين درك نظارت خداوند و ديگر شاهدان نيز بر شكوفايي حيا موثر است و هر كس عظمت و هيبت الهي را بيشتر درك نمايد، حيايش بيشتر است. حيا رابطة ديرينه¬اي با مسأله عفاف و حجاب دارد؛ حيا به طور كلي مصون نمودن جامعه از جرم و گناه است. به همين دليل اسلام بر روي اين مسأله تاكيد زيادي دارد و آيات و روايات متعددي در اين باب وجود دارد. صفات رذيله¬اي چون تكبر، دروغ، جهل و غفلت، حرص و نداشتن كرامت نفس دشمن حيا هستند و مانند سدي در مقابل رشد و شكوفايي حيا قرار مي¬گيرند. پژوهش حاضر سعي دارد به شيوه كتابخانه¬اي و توصيفي- تحليلي به بررسي عوامل، زمينه¬ها، آثار و موانع حيا در آيات و روايات بپردازد تا در نهايت به اين نتيجه برسد كه قلمرو حيا بسيار گسترده است و در به كارگيري اعضا و جوارح آدمي و در همة مسائل اجتماعي و حتي در معماري و رسانه و... حيا بايد رعايت گردد تا همة افراد جامعه به رشد و كمال مطلوب خود كه رسيدن به رضايت و لقاء خداوند است، دست يابند.