پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

تعيين اصول و شيوه¬هاي تربيت اجتماعي و تنظيم روابط اجتماعي، با نوع نگاه به اجتماعي بودن و با نوع نگرش به فردگرايي و جامعه¬گرايي ارتباطي استوار دارد؛ زيرا اگر فرد محور باشد، و مستقل از جامعه و مقدم بر آن ديده شود و اجتماعي بودن او به عنوان يكي از نيازها و ويژگي¬هايش مورد توجّه قرار گيرد، تربيت اجتماعي به گونه¬اي خاص رقم خورد و تعريف تربيت اجتماعي و تعيين اصول و شيوه¬هاي آن متناسب با اين نگرش تعيين خواهد شد. اما اگر جامعه اصل باشد و وضعيت اجتماعي پايه قرار گيرد و هويت فرد در ساختار اجتماعي معنا و مفهوم داشته باشد و بدون توجّه به جايگاه اجتماعي¬اش هويتي نداشته باشد، بي¬ترديد تربيت در تربيت اجتماعي خلاصه مي¬شود و معنا و مفهوم تربيت با ويژگي¬هاي جامعه¬گرايي ترسيم و توصيف خواهد شد. اما در صورتي كه فردگرايي و جامعه¬گرايي به اين صورت افراطي مطرح نباشد بلكه نگرش سومي بايد پذيرفته شود و آن اينكه بگوييم هر چند فرد توانمندي¬ها، قابليت¬هاي دروني، ويژگي¬هاي بنيادين و ساختاري فطري و انتظام¬يافته دارد و به گونه¬اي است كه از جامعه تأثير مي¬پذيرد، اما خود نيز به صورت فعال در جامعه تأثير مي¬گذارد و مي¬تواند وضعيّت جامعه را تغيير دهد. البته جامعه¬پذير بودن و اجتماعي بودن او خاستگاه ذاتي دارد و نياز به پيوند و ارتباط اجتماعي از صميم جانش مايه مي¬گيرد بي¬ترديد اين نگاه نظام تربيت اجتماعي را به گونه¬اي ديگر رقم مي¬زند و در ارائه تعريف از تربيت اجتماعي نيز تأثير مي¬گذارد. در بررسي ديدگاه هاي تربيتي قرآن كريم سه محور قابل رويت مي باشد؛ توصيه ها و شيوه هايي كه خداوند در قالب دستورات تربيتي به پيامبران ارائه نموده است و در برخي آيات نيز به طور مستقيم و غير مستقيم پيامبران را به عنوان الگو معرفي نموده است و آن چه كه از اين آيات و به ضميمه ي آيات ديگر به دست مي آيد اين است كه هدف و غايت نهايي همان غايت خلقت است كه بي شك قرب الهي مي باشد.