پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

چكيده هر موجود و هر ذره اي كه در اين عالم هست دو وجهه دارد، يك رو به اين جهان دارد كه در اين رو مرده است و يك رو به جهان ديگر دارد، يعني يك وجهه ملكوتي دارد كه در آن وجهه هر موجودي زنده و شاعر است. انسان نيز از يك سيماي ظاهري به نام جسم ويك حقيقت باطني به نام روح كه حقيقت اصلي او را تشكيل مي دهد برخودار است كه روح ملكوتي انسان پس از مرگ در جسم لطيفي قرار مي گيرد كه از نظر شكل و رنگ وابعاد، شبيه جسم مادي عنصري است به همين جهت به آن بدن يا قلب مثالي و جسم برزخي گفته مي شود . عمل انسان نيز در اين دنيا دو وجهه دارد، نمازي كه انسان مي خواند گاه ممكن است براي رضاي خدا باشد و گاه براي خود نمائي، پيكره نماز كه همان عمل ظاهري است واحد است اما باطن وسريره آن متفاوت است و حال آنكه ملاك حيات ملكوتي عمل، نيت است . نكته ديگر اينكه؛ هر چيز در نشئه و عالمي ظهور خاص و مناسب با همان عالم دارد، عمل در دنيا به صورتي ودر قيامت به صورتي ديگر ظهور مي كند وآن عمل كه در قيامت به صورت مخصوص خود ظهور كرده عين همان عمل است كه در دنيا بود، اما چون دو ظهور جداگانه است گفته مي شود، آن عمل، جزايي اين عمل است. و گرنه در حقيقت همان عمل دنياست كه به آن صورت ظهور كرده است. مثلاً حقيقت مال حرام خوردن آتش است كه وسيله كفر انسان مي شود. افرادي كه در اين دنيا زندگي مي كنند همه به صورت انسانند ولي اخلاق آنان متفاوت است و همين اختلاف اخلاق و ملكات و تفاوت غرايز موجب اختلاف شكلها وصورت ها گرديده كه بعضي به صورت بوزينه، خوك، سگ و... محشور مي شوند وا ين همان مسخ باطني يا مسخ ملكوتي است