پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

نمازگزاران داراي اوصاف و صفاتي هستند كه در قرآن و روايات به آن اشاره شده است. ذات و طبيعت نماز به گونه¬اي است كه داراي صفت بازدارندگي از گناه است و اين صفت در نمازگزاران متفاوت است دسته¬اي از نمازگزاران كه نماز، آن‌ها را از معصيت و گناه باز مي¬دارد، ماهيت و حقيقت نماز را درك كرده و به اين كمال دست يافته¬اند. دسته¬اي نيز با اين¬كه نماز را به¬جا مي¬آورند، اما مرتكب گناهاني نيز مي¬شوند؛و اين عدم تأثير يا كم¬تأثيري، به ميزان نقص و كمال نماز آن‌ها بستگي دارد، هر چه نمازشان كامل¬تر باشد، قدرت بازدارندگي آن بيشتر است و هر چه نقايص نماز بيشتر باشد، قدرت بازدارندگي آن نيز كمتر است.نمازگزار با رعايت ويژگي-هاي ظاهري و باطني نماز از جمله مسواك زدن؛ اقامه¬ي نماز به صورت جماعت؛ پاكدامني و امانت¬داري؛ اخلاص؛ نشاط و بهجت؛ خشوع و خضوع؛ خوف و رجاء و ... مي¬تواند اين اثربخشي را ارتقاء بخشد و از آثار فردي، اجتماعي، روحي – رواني و معنوي و اخلاقي نيز بهره‌مند شود. موانعي نيز وجود دارد كه تأثير نماز را بر روي نمازگزار كم¬رنگ كرده و مانع تعالي وي مي¬شود از جمله نداشتن تقوا؛ حرام خواري؛ عاق والدين؛ نگاه آلوده و ناپاك و ...بنابراين با تكيه بر آيات قرآن و روايات اهل بيت(عليهم‌السلام) در كتاب كافي و ديگر كتب حديثي، مي-توان كيفيت نماز مطلوب و تأثيرگزار را تعالي و ارتقاء بخشيد.