پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

معناشناسي، بخشي از زبان شناسي ، روشي براي تبيين واژگان و كشف معاني جديد است؛ كه از طريق تاريخ تطور معنايي، به كشف لايه هاي پنهان واژه ها مي پردازد؛ چرا كه از زمان نزول قرآن ، تاكنون در واژگان قرآني ، معاني جديدي پيدا شده و واژگان قرآني متحول شده .اين پژوهش ، با روش توصيفي –تحليلي و ابزار كتابخانه اي در نظر دارد چيستي سلام در قرآن را بررسي كند و درصدد تبيين جايگاه معنايي واژه سلام به شيوه معنا شناسي قومي و فرهنگي با الهام از روش ايزوتسو مي باشد و با توجه به اشعار جاهلي ارتباط معنايي واژه سلام با واژه هاي مترادف و متضاد و فعال و منفعل و واژه هاي ملازم آن در قرآن بررسي مي شود. تا راه براي ترسيم ميدانهاي معناشناسي اين واژه و رسيدن به جهان بيني قرآن در مورد سلام هموار گردد.حاصل اينكه، اعراب جاهلي هم، سلام را بكار مي برده اند ؛ولي از سلام فقط معناي تحيت و درود و معاني مادي را مي شناخته اند. سلام ، با واژه هايي مثل صلح و ايمان و...ترادف دارد و با فساد و شرك ، متضاد مي باشد.معناي اساسي سلام ، تسليم در برابر حق است همان موافقت شديد در ظاهر و باطن به طوري كه هيچ خلافي در بين نباشد.معناي نسبي اوليه "سلام" از ديدگاه قرآن عبارت است از:"موافقت شديد با الله كه ربّ ماست و به يگانگي او اعتقاد داريم و اطاعت و فرمانبرداري از او با ايمان و رضا و صلح، بدون عصيان و كفر و شرك و استكبار .واژه هاي ملازم سلام همگي از واژگان كليدي اند.سلام از مفاهيم مادي به خداي عزّوجلّ مصداق اتم و اكمل حق از اين مفهوم تطور معنايي پيدا كرد و انسان هم ، به اقتضاي فطرت الهي و هم به صورت اختياري با معبود خويش در صلح است.و مي تواند به جايي برسد كه پرتوي از سلام باشد.