پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

شادي، بهترين و گواراترين بخش از زندگي توام با موفيقت و خوش‌بختي است. اسلام براي زندگي انسان از نظر اخلاقي و عملي برنامه‌هايي را ارائه كرده است كه اگر به طور دقيق اجرا شوند حيات طيبه و بهترين زندگي‌ها را كه همراه با آرامش و رضايت و سرور و شادي‌اند براي انسان به ارمغان مي‌آورد. پژوهش حاضر با محور قرار دادن موضوع شادي، تلاش كرده است تا ضمن بيان دستورات فقهاي شيعه و فتاواي مراجع عظام يك اصول كلي براي شادي و جشن‌هايي كه در مناسبت‌هاي مختلف برگزار مي‌كنند بيان نمايد. نگارش مطالب اين تحقيق به روش توصيفي تبييني انجام شده است از اين رو با جستجو در كتابخانه‌ها و مطالعه و بررسي متون فقهي و پژوهش‌هاي هم‌سو و سپس توصيف و تبيين داده‌ها و ... اين نتيجه حاصل شده است كه مي‌توان چنين استنباط كرد كه شادي يكي از نيازهاي فطري انسان است و اسلام با اساس شادي و انبساط خاطر مخالف نيست بلكه در قالب حد و مرزهايي آن را مباح مي‌داند. همچنين هيچ يك از فقهاي اماميه در باب حضور و شادي كردن در جشن‌ها و مجالس راي به حرام بودن اوليه آن نداده‌اند بلكه ضمن مشروع شمردن شادي و مصاديق وابسته به آن حد و مرز آن را مشخص نموده‌اند و همچنين مسلمانان را از تشكيل مجالس عيش و نوش همراه با غنا، رقص و اختلاط زن و مرد برحذر مي‌دارند چرا كه منجر به فعل حرام مي‌شود.