پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

خانم کریمی در دفاع از تحقیق پایانی خود عنوان کرد: در سلسله مباحث انسان‌شناسی آن چه از مهم‌تر جلوه می‌نماید، مبحث تربیت انسان و نوع نگرشی است که هر مکتب و آیینی به این مقوله دارد. مکاتب مادّی با توحّه به تعریف و نگاه مادّی که به انسان دارند غایتی که برای تربیت ترسیم می‌نمایند محدود به همین بعد مادّی انسان است؛ اما مکاتب الهی و در رأس آن‌ها مکتب اسلام با توجّه به شناخت کاملی که از انسان و ابعاد وجودیش دارند، هدفی والا که همانا عبودّیت و رسیدن به مقام قرب الهی است را برای تربیت انسان در نظر گرفته‌اند و بر اساس آن اصول و روش‌های تربیتی که پی‌‌ریزی می‌کنند نیز در راستای تحقّق این هدف است. از سوی دیگر یکی از مقتضیات اصلی که امر تربیت را تسهیل می‌نماید وجود حکومتی است که حرکت انسان در این مسیر را میسّر نماید. این که حکومت چگونه افراد را در مسیر تربیت صحیح قرار دهد موضوعی است که با تتبّع در سیره‌ی حکومت امیرمؤمنان و نامه‌هایی که ایشان به کارگزاران نگاشته‌اند مشخص شده و با پیروی از آن می توان جامعه‌ی اسلامی را به سعادت دنیوی و اخروی رساند. تحقیق حاضر با روش توصیفی-تحلیلی و استفاده از تحلیل محتوا، به بررسی مصادیق، مبانی، اصول و روش‌های تربیتی حضرت در نامه‌های حکومتی پرداخته است.