پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

این تحقیق به راهنمایی سرکار خانم مرضیه اسکندری تدوین و به داوری جناب حجة الاسلام رضا رمضانی با نمره عالی مشروط به انجام اصلاحات، پذیرفته شد.

خانم نامدار با ارائه گزارشی از مراحل انجام کار خود ، گفت: اقتصاد مقاومتی اولین بار توسط مقام معظم رهبری بیان گردید و به عنوان راهکاری در مقابل مشکلات اقتصاد مطرح شد. بنابراین در این تحقیق در پی آن بوده ایم تا مولفه های اقتصاد مقاومتی را بر اساس فرمایشات ایشان به طور مختصر ذکر کنیم که یکی از این مولفه ها زهد و ساده زیستی است.

زهد و ساده زیستی اثرات زیادی در جامعه دارد و یکی از این اثرات در اقتصاد مقاومتی خود را نشان می دهد. البته قابل ذکر است اگر چه ساده زیستی می تواند در بسیاری از ابعاد و حوزه های اقتصاد مقاومتی موثر باشد لکن در بحث مصرف که یکی از سیاست های مهم در اقتصاد مقاومتی است بزرگتر جلوه می کند. زهد و ساده زیستی در زندگی فردی باعث می شود تا فرد تمام درآمد خود را صرف خوراک و پوشاک و موارد مصرفی دیگر ننماید و بتواند مقداری از سرمایه خود را در تولید و کارهایی که باعث رشد اقتصاد می شود هزینه نماید. در حیطه اجتماعی نیز، ساده زیستی مهم تر جلوه می کند چرا که اگر پرهیز از مصرف گرایی و تجمل در میان رهبران فکری و فرهنگی جامعه شکل گرفته باشد قدم های موثری در پیشبرد اقتصاد مقاومتی و افزایش تولید و توزیع عادلانه برداشته خواهد شد. مسئولانی که در عمل، تجمل پرستی و مصرف گرایی را تبلیغ می کنند و در حاشیه سمینارها و همایشها  مصرف گرایی را به اوج می رسانند و درمیان خود  برنامه ها و پاداشها و هدایای فراوانی دریافت می کنند و می دهند نمی توانند اصول و سیاست های اقتصاد مقاومتی را در جامعه پیاده کنند. در این زمینه روحانیون نیز می توانند نقش موثری داشته باشند .

خانم نامدار در ادامه ی دفاع از تحقیق خود گفت: در مسیر تحقق اقتصاد مقاومتی چند راهکار وجود دارد که شاید مهمترین آن تغییر نگرش باشد. تا نگرش عوض نشود رفتار تغییر نخواهد کرد، باید افراد جامعه بدانند که زهد و ساده زیستی چه آثار مطلوبی دارد و تجمل و مصرف گرایی چه آسیب های بزرگی بر اقتصاد وارد می کند. این  تغییر نگرش با تاسی از بزرگان و پیشوایان دینی و معادباوری شکل می­گیرد. البته زهد و ساده زیستی به معنای استفاده نکردن و محروم کردن خود از نعمت های خداوند نیست بلکه به معنای مصرف صحیح و به اندازه  و به جا، و مهم تر از همه مصرف محصولات داخلی و توجه به تولیدات ملی است.