خانم مهرابی در دفاع از تحقیق پایانی خود به تعریف و تبیین موضوع تحقیق خود اشاره کرده و گفت: اسلام در برخورد با گناهکاران اقدام به اجرای برنامه هایی دقیق و صحیح و اجرای آن به طور کامل، جهت پیشبرد اهداف خویش نموده است.در این راستا تمام افراد جامعه می توانند این اقدامات را انجام داده و گناهکاران را از نظر اخلاقی و رفتاری متحول سازند و زمینه بستر این اعمال ناپسند را از سر راه بردارند. اگر گزینش این شیوه های کارساز و جذاب با درک درستی از طرف مقابل و شناخت ویژگی های روحی، اخلاقی و تربیتی او انجام شود عکس العمل مثبت طرف مقابل، بسیار بالا خواهد بود که اهمیت این امر را نشان می دهد.لذا لازم است به گونه ای با افراد برخورد شود تا ضمن تربیت و هدایت آنها، امید و ایمان در دل آنها از بین نرود و در صورت تمایل به گناه با کمک و مساعدت زمینه ی بازگشت به جامعه و هدایت آنها محقق شود و همچنین حرمت آنان شکسته نشود.
ایشان در ادامه دفاع از خود گفت: اهدافی همانند مبارزه با گناه و مفاسد اجتماعی، کسب سعادت و رستگاری،و تحقق ارزش های انسانی و اخلاقی در وجود فرد گناهکار مد نظر محقق است. در برخورد با فرد گناهکار می توان با استفاده از متدهایی در گفتار، دل شخص را مجذوب خود کرده تا تأثیرپذیری این برخورد دو چندان گردد. در راه های برخورد با وی می توان از مواردی همچون بهره گیری از واسطه، برخورد ارام، مهرورزی و جلب اعتماد افراد، تطبیق عمل و گفتار، تألیف قلوب با کمک های اقتصادی و سالم سازی محیط و مسائل دیگری بهره گرفت. نتایج حاصله این که روش های تربیتی بسیاری برای هدایت گناهکار وجود دارد که می توان با عمل به آن، موجبات سعادت و رشد فرد و جامعه را فراهم ساخت.
