خانم نوریان در دفاع از تحقیق پایانی خود به راه های ارتباط با خدا اشاره کرد. ایشان در این ارتباط گفت: انسان همانند سایر موجودات از بدو آفرینش وابسته به خداست و پس از تولد و رشد تدریجی و ظهور اراده، ارتباط انسان آگاهانه صورت می گیرد و در این مرحله نیازمند کیفیت ارتباط است که به استعدادهایش جهت مثبت بدهد؛ به تعبیر قرآن "واعتصموا بحبل الله جمیعا" همگی به ریسمان خدا چنگ بزنید(با خدا ارتباط برقرار کنید) از ضرورت این موضوع همین بس که نتیجه ی این امر در زندگی سکون و آرامش حقیقی است و غفلت از ان موجب تلخ کامی زندگی دنیوی و حسرت آخرت است.
از منظر قرآن و نهج البلاغه چند راه کلیدی معرفتی و عملی برای این ارتباط وجود دارد. از جمله راه های معرفتی آن خوف از خداست که به معنی سوزش قلب به سبب امری ناخوشایند است. دوم حب به خدا و دیگری یاد خدا یعنی خدا را در هر حال حاضر و ناظر دیدن و عدم سرپیچی از اوامر و نواهی در هر لحظه است.
اما راه های عملی که اولین آن نماز است که آشکارترین راه ارتباط عبد با مولاست. انسان به واسطه نماز با خدا گفتگو می کند و حتی به معراج می رود. راه دیگر قرائت قرآن که سخن گفتن مولا با عبد است و سومی دعاست که نیاز همه ی انسان هاست. خداوند در سوره فرقان آیه 77 می فرماید: بگو اگر خواندن دعای شما نباشد پروردگار به شما عنایت و اعتنایی نمی کند و آخری نیکی به والدین که برترین وسیله ی قرب به خدا و شریف ترین سعادت هاست.
خانم نوریان در انتهای دفاع از تحقیق خود گفت: راه های تقویت ارتباط با خدا نیز عبارت است از: ترک گناه، تنظیم برنامه ی عبادی خوب و استغفار.پس از کسب راه های عملی و علمی و انجام آن، انسان چنان دلش با خدا پیوند می خورد که خود را از غیر خدا بی نیاز می داند و البته ارائه شیوه های ارتباطی برای اصلاح ارتباط افراد زمانی مؤثر است که متکی به منابع مهم اسلام باشد.
