زهرا بحر کاظمی در جمع طلاب مدرسه علیمه الزهرا س بیان کرد: خودباوری مبتنی بر خدابوری، مفهومی است که در آن احساس ارزشمندی و اعتماد به نفس فرد، ریشه در باور به خداوند دارد. در این نگاه، انسان خود را موجودی توانمند میداند نه به دلیل داراییهای مادی، بلکه چون نماینده خداوند روی زمین است و منبع بیپایانی پشتیبان اوست. ایشان افزود: این خودباوری بر سه پایه استوار است: شناخت خداوند، شناخت کرامت ذاتی و استعدادهای الهی خویش، و توکل واقعی که همان تلاشِ همراه با تکیه بر خداست. برای تقویت این نوع خودباوری، روشهای متعددی وجود دارد. تقویت رابطه با خدا از طریق نماز و دعا، توجه به نعمتها و استعدادها به عنوان موهبتهای الهی، تفسیر درست شکستها به عنوان آزمایش و حکمت الهی، و الگوگیری از زندگی اولیای خدا که با توکل به موفقیتهای بزرگ رسیدند، از مهمترین این روشهاست.
ایشان تاکید کرد: اما این مسیر، آفات و آسیبهای خاص خود را دارد. خطرناکترین آفت، غفلت از خدا و نسبت دادن موفقیتها به خود است که به خودبینی و تکبر میانجامد. آفت دیگر، سستی و تنبلی به بهانه توکل است، در حالی که توکل واقعی همراه با تلاش و برنامهریزی است.
بحر کاظمی بیان کرد: عوامل مؤثر در شکوفایی خودباوری مبتنی بر خدابوری، به محیط خانواده و نظام آموزشی بازمیگردد. خانوادهای که خدا را قادر متعال و مهربان معرفی کند، و نظام آموزشی که خودشناسی را در پرتو خداشناسی ترویج دهد، بستر مناسبی برای رشد این نوع خودباوری فراهم میکنند. نتیجه نهایی، ایجاد توازنی ارزشمند بین اعتماد به نفس و تواضع، و بین تلاش مجدانه و توسل قلبی است.
