معاون پژوهش مؤسسه آموزش عالی حوزوی الزهراء (سلام الله علیها) تبریز، از برگزاری جلسه دفاع خانم معصومه بابائی، طلبه رشته فقه و اصول شهرستان تبریز، با موضوع «حق تنبیه والدین و مربیان کودک در فقه امامیه و حقوق ایران»در حضور اساتید داور و راهنما؛ حجج الاسلام و المسلمین جناب آقای عبدالرضا لطفی و جناب آقای رضا دهقان نژاد خبر داد.
خانم بابائی در ابتدای جلسه به توضیح اثر خود پرداخته و گفتند بر اساس آراء فقهی و به تبعیت از آن قوانین داخلی ایران، تنبیه کودکان حقی برای والدین و مربیان محسوب شده است. ولی با توجه به اینکه ممکن است این حق مورد سوءاستفاده قرار بگیرد و موجب کودکآزاری گردد، لازم است محدوده آن مورد ارزیابی و بررسی قرار گیرد. در موضوع مربوط به حق تنبیه والدین و مربیان کودک در فقه امامیه و حقوق ایران، موضوع تنبیه بدنی، همواره محل مناقشه و اختلاف نظر جدی میان صاحبنظران و عموم افراد بوده است. از یک سو، گروهی با استناد به یافتههای علوم رفتاری و روانشناسی، تنبیه بدنی را روشی خشونتآمیز و نامطلوب تلقی کرده و با توجه به معایب و آسیبهای متعدد ناشی از آن، استفاده از آن را بهعنوان یک روش آموزشی و تربیتی به طور کلی مردود میدانند. در مقابل، گروه دیگری معتقدند که تنبیه بدنی، در صورت اعمال صحیح و متعادل، امری ضروری و اجتنابناپذیر در فرآیند تربیت و رشد کودک به شمار میرود.
در ادامه متذکر شدند که باید به این نکته نیز توجه داشت که اقدام به تنبیه با رعایت دیدگاه فقهی و عرفی، بر خلاف دو دسته فوق که ذکر شد، کاری بسیار دشوار و حساس است و به همین دلیل امامان معصوم در مورد فرزندان خود هیچوقت دست به تنبیه نمیبردهاند و حتی در روایات بسیاری این مورد را که تا حد توان باید از تنبیه پرهیز کرد به دیگران آموزش دادهاند.
در نهایت به بیان یافتههای پژوهش پرداختند که بر اساس روایات فراوانی، در جواز تنبیه بدنی توسط والدین یا ولی طفل تردید شده است. زیرا در سیره مبارک پیامبر(صلی الله علیه و آله) و ائمه معصومین (علیهم السلام) نیز هیچگونه نشانه و گزارشی از تنبیه بدنی فرزندانشان نیست و از آن در حد ممکن منع شده است. در فقه نیز هر چند تنبیه کودکان مشروع و جایز است؛ اما مشروط به اموری است؛ از جمله اینکه اهداف تنبیه امری صحیح و مطلوب باشد، در تنبیه تجاوز از حدود آن نشود، و از سویی از آسیب جسمی، روحی و روانی نسبت به کودک پرهیز شود، چراکه در صورت تجاوز از حدود آن، این تجاوز سببی برای دیه و عاملی بر جزای کیفری در حقوق جمهوری اسلامی ایران واقع میشود. همچنین یافتههای تحقیق نشان میدهد که در صورت پذیرش ولایت برای تنبیه بدنی کودکان، فقط برای والدین، حاکم و گاه برای مربی، آن هم در حد بسیار ناچیز و در موارد بسیار ضروری است.
در ادامه استاد داور به بیان اشکالات پرداخت و مقرر گردید طلبه به رفع اشکالات مذکور بپردازد.
در نهایت پایان نامه خانم بابائی با رتبه عالی مورد پذیرش داوران قرار گرفت.
