جلسه ای با عنوان"اقرار" توسط معاونت پژوهش مرکز تخصصی تفسیر و علوم قرآنی ام الائمه نجف آباد با حضور آقای وزیری برگزار شد.
در ابتدای جلسه به بیام معنی لغوی و اصطلاحی اقرار پرداخته و گفته شداقرار در کتب لغت به اذعان یا اعتراف به حق معنا شده است. و نعنای اصطلاحی آن نیز به معنای لغوی بسیار نزدیک است.
در ادامه ی جلسه گفته شد در تعریف و ماهیت حقوقی اقرار چند نکته اهمیت دارد:
۱. اقرار نوعی اخبار است و اقرار کننده خبر می‌دهد که حقی برای دیگری برعهده وی ثابت است.
از آن‌رو که وی قصد اخبار دارد، نه انشاء، اقرار نه یک عمل حقوقی ( عقد یا ایقاع )، بلکه یک واقعه حقوقی است.
۲. حقی که در این تعریف موضوع اقرار است، در معنای اعم به کار رفته، و شامل عین، منفعت و حق به معنای اخص مانند حق شفعه ، حق انتفاع ، حق ارتفاق و حق قصاص می‌شود.
موضوع اقرار، هم می‌تواند از امور مدنی باشد و هم از امور کیفری.
۳. اقرار با دعوی و شهادت ( بینه ) تفاوت دارد، زیرا دعوی عبارت است از «اخبار به حقی به سود خبر دهنده و به ضرر دیگری» و شهادت «اخبار به حقی به نفع دیگری و بر ضرر شخص ثالث»، در حالی که اقرار - چنانکه گفته شد - اخبار به حقی است به سود دیگری و بر ضرر خبر دهنده.
۴. اقرار همیشه جنبه ایجایی و اثباتی ندارد، بلکه گاهی سلبی است، چنانکه کسی اقرار کند که هیچ حقی بر ذمه دیگری ندارد.
به همین سبب، برخی اقرار را اینگونه تعریف کرده‌اند: « اخبار به حقی لازم بر خبر دهنده، یا به نفی حقی از او»
۵. خبر دهنده باید به صورت جازم و بدون تردید و تعلیق خبر دهد وگرنه اقرار باطل است.
به همین سبب، برخی در تعریف اقرار «اخبار جازم» را ذکر کرده‌اند.
۶. در برخی از موارد اخبارِ قائم‌مقام شخص به ضرر او معتبر است و اقرار تلقی می‌شود؛ مانند اقرار وکیل به آنچه در انجام دادن آن وکالت داشته است، چنانکه وکیل‌ِ در بیع اقرار به فروش مال موکل نماید.
از این‌رو، برخی از فقیهان در تعریف اقرار گفته‌اند: «اخبار مکلف از خود یا موکل خود به حقی لازم».
در پایان جلسه آیات قرآن در مورد اقرار که جنبه ی پژوهشی دارند نیز به طلاب عزیز معرفی شد.
