پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

يكي از مشاغل و سرگرمي‌هايي كه در ادوار گوناگون زماني همواره كانون توجه بوده، خوانندگي مي‌باشد كه نه ‌تنها در ميان مردان بلكه در ميان زنان نيز علاقمندان بسياري را به سوي خود جذب كرده‌است. اما با توجه به اهميت بيشتر اثرات فردي و اجتماعي خوانندگي توسط زنان، پرداختن به اين مساله ضرورت بيشتري داشته و به ‌همين علت در تحقيق حاضر، بررسي مساله خوانندگي زنان از ديدگاه فقهاي معاصر به روش تطبيقي صورت‌ گرفته و مطالب به شيوه كتابخانه‌اي گردآوري شده‌است. دستاوردهايي كه از اين تحقيق حاصل مي‌شود اين است كه فقهاي متقدم حرمت خوانندگي زنان را مفروض دانسته و بحث مفصلي در اين باره ارائه نكرده اند؛ درحاليكه فقهاي معاصر معتقدند با توجه به وجود دو ديدگاه عمده درباره رابطه خوانندگي و غناء، در صورتي ‌كه غناء قسمي از خوانندگي باشد -صرف‌نظر از اختلافاتي كه در تعريف آن وجود دارد- حرام بوده و در قسم ديگر يعني نوع غيرغنايي اگر خوانندگي زنان، مجرد از قيودي نظير خضوع در قول، ايجاد مفسده، ريبه و ترس از وقوع در حرام باشد، حكم جواز به آن تعلق مي‌گيرد. در صورتي هم كه غناء همان خوانندگي باشد، نه قسمي از آن، غناء و خوانندگي‌اي كه باطل و لهوي مضل عن سبيل الله باشد حرام است و غير آن جايز مي‌باشد