پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

اين پايان‌نامه به بررسي مفهوم عرفان حقيقي از منظر قرآن و تطابق آن با تعاليم اهل‌بيت (عليهم‌السلام) مي‌پردازد. عرفان به عنوان روشي براي درك حقيقت، بر اين فرض استوار است كه عقل و حواس پنجگانه به تنهايي قادر به درك عميق حقيقت نيستند. در اين راستا، عرفان به عنوان شناخت قلبي و علم وجداني تعريف مي‌شود كه از طريق كشف و شهود حاصل مي‌گردد. پرسش اصلي اين تحقيق، تبيين عرفان حقيقي در قرآن و ارتباط آن با آموزه‌هاي انبياء و اهل‌بيت (عليهم‌السلام) است. تحقيق به بررسي سه مؤلفه اصلي مي‌پردازد: 1ـ باورهاي ايماني در عرفان حقيقي، 2ـ آداب و مراحل سلوكي، و 3ـ محصولات و مراتب عارفان حقيقي. اين مؤلفه‌ها بايد بر اساس آيات قرآن و احاديث تفسيري تحليل شوند. يكي از ويژگي‌هاي عرفان حقيقي، استواري آن بر مفاد ايماني قرآن است؛ به طوري كه افرادي كه به اصول اساسي دين اعتقاد ندارند، نمي‌توانند به عرفان حقيقي دست يابند. روش‌هاي سلوكي در عرفان حقيقي نيز بر هدايت الهي و همراهي با صادقين تأكيد دارد. در نهايت، اين تحقيق با هدف تبيين و تحليل عرفان حقيقي، به بررسي رفتارها و اخلاقيات عارفان بر اساس آموزه‌هاي قرآن و احاديث مي‌پردازد و سعي دارد تا تفاوت‌هاي عرفان حقيقي و عرفان موهوم را روشن سازد. اين پژوهش به دنبال ارائه يك درك عميق‌تر از عرفان در بستر تعاليم اسلامي است.