پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

خالكوبي يا تاتو به ايجاد نقش هاي دائمي با ماندگاري بسيار طولاني بر روي پوست گفته مي شود. به اين صورت كه ابتدا نقش را با سوزني بر پوست حك مي كنند تا اندكي خون بيايد، سپس ماده رنگي را بر اين زخم قرار مي دهند تا به تدريج جذب پوست شود. برخي از انسان شناسان معتقد هستند كه خالكوبي از رنگ كردن صورت و بدن نشأت گرفته است و در گورهاي مصريان باستان، بر روي اجساد موميايي شده و متعلق به دو هزار قبل از ميلاد مسيح يعني در دوره اي كه مصر باستان در كمال قدرت خود بود، مردم بر روي سينه و يا بازوهاي خود نام ها يا علائم مربوط به خدايان را خالكوبي مي كردند. در عصرحاضر نيز خالكوبي و تاتو كردن در ميان زنان به جهت زيبايي، نوعي آرايش و زينت محسوب مي شود. در مورد مسئله و حكم خالكوبي كه امروزه در بين زنان و مردان بسيار شايع و مرسوم است نظر فقها و مجتهدين سلف و معاصر مختلف است گروهي از مجتهدين قائل به جواز و گروهي قائل به عدم جواز هستند. بيان اين نكته قابل توجه است كه حكم جواز به طور صريح در روايات مطرح شده اما در مورد حكم عدم جواز تصريحي صادر نشده مگر اينكه از روايات باب تدليس و زينت پي به اين مسئله برده شود. روش نگارش پژوهش حاضر به صورت توصيفي تحليلي مي باشد و ضمن مطرح كردن آيات و رواياتي كه به مسئله خالكوبي مي پردازد به بيان نظرات مجتهدين در مورد خالكوبي پرداخته و اقوال گوناگون و مستندات فقهي آنان را بيان ميكند در واقع مستند و دليل مجتهدين قائل به جواز مواردي از جمله قاعده اكراه، قاعده سلطنت، اصل برائت، اصل اباحه و قاعده لاحرج است و مستندات فقهي مجتهدين قائل به عدم جواز مواردي از جمله فريب و تدليس و قاعده لاضرر است.