پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

مسئلۀ غلو و تقصير در بارۀ پيشوايان يكي از مهم ترين سرچشمه‌هاي انحراف در اديان آسماني بوده است. غلوّ همواره يك عيب بزرگ را به همراه دارد و آن ويران نمودن اساس دين، يعني خدا پرستي و توحيد است، به همين دليل اسلام در بارۀ غلات سخت گيري شديدي كرده تا جايي كه در كتب «عقائد» و «فقه»، غلات از بدترين كفار معرفي شده‌اند. غلو و تقصير ناشي از عدم شناخت صحيح شئون نبوت و امامت و جايگاه وجودي امام و نبي در آفرينش است. مفسر بزرگ قرآن علامه محمدحسين طباطبايي در آثار خود و به‌ويژه در تفسير الميزان در ذيل آيات مرتبط با غلو و تقصير، مباحث كلامي مرتبط را آورده و به لحاظ علمي و مستدل موردبحث قرار داده‌اند. هدف از اين پژوهش آن است كه حدود و معيار غلو و تقصير از منظر علامه طباطبايي موردبررسي قرار گيرد. لذا مسئله اصلي پژوهش آن است كه حد و معيار غلو و تقصير از منظر علامه طباطبايي چيست؟ روش پژوهش توصيفي- تحليلي و روش جمع‌آوري اطلاعات اسنادي و كتابخانه‌اي است. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد غلو و تقصير هر دو از منظر ايشان مردود و اعتدال في‌مابين غلو و تقصير مورد تأييد ايشان است. به‌عنوان نمونه امام اگرچه ظاهراً يك انسان است ولي به لحاظ روحي چنان ظرفيت وجودي دارد كه خداوند علم موهبتي به او عنايت نموده است و داراي ملكه عصمت است.