پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

«ارتباط نهج البلاغه با قرآن كريم» از موضوعات حائز اهميتي است كه مخاطبان را در فهم دقيق‌تر محتوا و مراد آيات وحي كمك كرده و داراي مباني چندي در حيطه‌هاي شخصيت شناختي مثل تبارك پاك و تربيت الهي اميرالمومنين (عليه السلام)، سبك شناختي مانند فصاحت و بلاغت و معرفت شناختي از قبيل وجوه معنايي و چند ساحتي بودن است.كشف ارتباط بين نهج البلاغه و قرآن، مرهون بررسي چگونگي استعمال آيات در متن نهج البلاغه است.آيات قرآن به دو شكل مستقيم و غير مستقيم در نهج البلاغه، به ويژه خطبه آفرينش(اول) به عنوان مَطلع اين كتاب ارزشمند روايي، به كار رفته است.در شكل مستقيم، اسلوب هايي چون استشهاد(تصريح) و اقتباس(تلميح) و در شكل‌هاي غيرمستقيم، روش‌هايي مانند تفسير قرآن، علوم قرآني(ناسخ و منسوخ و محكم و متشابه)، احكام فقهي(عام و خاص و مجمل و مبين) و أمثال و عِبَر توسط امام (عليه السلام) به كار گرفته شده است.بررسي روش‌هاي به كارگيري آيات در نهج البلاغه، با بهره‌وري از روش كتابخانه‌اي در گردآوري داده‌هاي اوليه، و شيوه توصيفي- تحليلي در تدوين و داده پردازي، در موضوعات گزيده‌اي از خطبه نخست، نشان داد كه پس زمينه‌هاي فكري امام (عليه السلام) در مقام مُفسّر و مُبيّن آيات، به تمامي برگرفته از وحي شريف بوده و اين منشور عظيم تربيتي وحدت تامّي با قرآن كريم دارد.