پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

نوشتار حاضر با موضوع وابستگي از ديدگاه متون اسلامي (قرآن و حديث)، با روش توصيفي ـ تحليلي گردآوري شده است. وابستگي، نوعي از اختلال شخصيتي است كه فرد، وابستگي رواني به افراد ديگر دارد. با توجّه به اين¬كه وابستگي، انواع، شدت و ضعف، و آثار و تبعات فراواني براي فرد مي تواند داشته باشد، لذا عدم شكلگيري وابستگي و رفع آن، يكي از مسائل مهمّ اجتماعي است چراكه در صورت توجّه نكردن به آن، در اعمال و رفتارهاي انسان، اثرات مخرّب ميگذارد، اين پژوهش با روش توصيفي- تحليلي و با استفاده از شيوه فيشبرداري كتابخانهاي به استخراج علائم شناسايي، راهكارهاي پيشگيري، درمان و هم¬چنين، روش برخورد با مبتلايان به اين نوع رفتار از منظر قرآن و روايات ميپردازد. علائمي هم¬چون؛ اضطراب، تمايل بيش از حد به ديگران، سلطهپذيري، پايين بودن سطح اعتماد به نفس، ديد منفي نسبت به خويش، نياز مفرط به مراقبت و افسردگي، نداشتن اعتقاد كامل نسبت به خداوند، توسّل به غير خداوند، ظلم به¬ نفس و پيروي از هوا و هوسهاي غيرمعقول و ناشايست از نشانههاي وابستگي به شمار ميآيد. براي پيشگيري از اختلال وابستگي، راهكارهايي در هشت مرحله از مراحل رشد انسان وجود دارد كه در اين پژوهش مورد بحث قرار ميگيرد. ممكن است انسان، در هر مرحله با خطراتي مواجه شود كه به وابستگي منجر گردد. بنابراين براي هر كدام از اين مراحل، راهكاري وجود دارد. در صورتي¬كه فردي به وابستگي مبتلا شود، به طور حتم اطرافيان او در قبال وي وظايف خاصّي بر عهده دارند. اطرافيان بايد با اقداماتي هم¬چون؛ بالابردن سطح اعتماد به¬نفس، اكرام و احترام، خودداري از تحقير و ملامت، فروبردن خشم، اعطاي مسئوليّت، آموزش توسّط افراد خبره، آگاه و موعظهي برخاسته از محبّت، شخص مبتلا به وابستگي را همراهي و كمك كنند تا از اين اختلال نجات يابد.