پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

نقش رشد عاطفي در تنظيم رفتار با تاثير بر فرآيندهاي شناختي، امري است كه پيامدهاي مثبت و منفي بسياري دارد كه مي تواند حيات فردي و اجتماعي را متاثر كند. لذا شناخت ماهيت عاطفه و عواملي كه در كنترل آن موثر هستند به عنوان يك مسئله مهم در علم روانشناسي_رفتاري مطرح است. كثرت ياد خدا با دعا در سيره انبياء و اولياء الهي و پيروان مكتب آنان در هر دو حال گشايش و روي آوردن مصائب و نمودهاي عاطفي در رفتار آنان نشاني از ارتباط ميان دعا و رشد عاطفي دارد. پژوهش حاضر با هدف تبيين اين ارتباط و روشن نمودن فرآيند تاثير دعا بر رشد عاطفي ضمن جمع آوري آياتي كه دلالت صريح يا ضمني به دو متغير دعا و رشد عاطفي داشتند و بررسي آنان با روش توصيفي_ تحليلي و با استفاده از منابع كتابخانه اي موجود، به اين نتيجه دست يافت كه عاطفه از جمله قواي نفساني، و پايدارتر از هيجان است. و مداومت بر دعا، با تاثير مستقيم بر مركز عواطف يا قلب مي تواند در كنترل هيجانات موثر باشد كه در قرآن با عنوان سكينه و اطمينان قلبي از آن ياد شده است. همچنين اين آرامش مي تواند راهبردهاي ديگر كنترل هيجان مانند تقوا و صبر را در وجود انسان تقويت كند. ضمن اينكه دعا با تاثير بر شناخت ها و عنصر معنويت در انسان و رفع موانع دروني و بيروني، به طور غير مستقيم عواطف را كنترل و رشد دهد.