پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

اميد حالتي نفساني است كه شخص را به سمت تلاش سوق داده و در زندگي دنيوي و اخروي انسان نقش‌هاي قابل توجهي را ايفا مي‌كند. به گونه‌اي كه باعث شده او تلاش و حركت نموده، پيش برود، مبارزه كند و زنده بماند. كساني كه به پوچ‌گرايي رسيده و چه بسا به خودكشي دست مي‌زنند، در حقيقت، اصلي‌ترين مشكلشان اين است كه مهم‌ترين سرمايه زندگي خود، يعني اميد را از دست داده‌اند و ديگر انگيزه‌اي براي ماندن در دنيا و ادامه زندگي نمي‌بينند. اميد و اميدواري به رحمت خداوند از اركان دين اسلام محسوب مي‌شود كه با آن ركود و رخوت از انسان و جامعه رخت بربسته و نشاط و تعالي جاي آن را مي‌گيرد. از آن جايي كه رسيدن به خير و خوبي‌هاي دنيا و آخرت، در گرو اميدواري به خدا و گمان نيكو به اوست و از سوي ديگر، محروميت از خير دنيا و آخرت و بخشش‌هاي الهي، به سبب نااميدي و بدگماني به خداست؛ لازم است به موضوع اميد در منابع ديني توجه ويژه شود. با مراجعه به قرآن و تتبع در آن ديده مي‌شود كه عوامل اميدبخشي در آن بيان شده است، لذا قرآن كريم به عنوان متقن‌ترين منبع دين اسلام، منبع اصلي اين پژوهش قرار گرفت. از نتايج اين پژوهش به روش توصيفي تحليلي اين است كه توكّل، رزّاقيّت الهي، نصرت الهي، گشايش در سختي‌ها، اعتقاد به توحيد و اعتقاد به معاد برخي از عوامل دنيوي و غفاريت الهي، توبه‌پذيري الهي، رحمت الهي، شفاعت، وعده‌هاي بهشتي و اميد به ديدار الهي برخي از عوامل اخروي اميدبخشي به انسان در قرآن است.