پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

توحيد ربوبي يكي از اصول مهم ديني و فلسفي است كه به معناي اعتقاد به تنها حاكم و پرستنده جهان، يعني خداوند است. اين مفهوم در اسلام و اديان ديگر به وضوح بيان شده است. توحيد ربوبي داراي دو بُعد اصلي است: توحيد ربوبي تكويني و توحيد ربوبي تشريعي. اولي به مديريت و اداره جهان توسط خداوند اشاره دارد، در حالي كه دومي به پذيرش و اطاعت از قوانين و حكم‌هاي الهي اشاره دارد كه توسط وحي، قرآن و ارسال پيامبران منتقل شده است. از آنجايي كه توحيد ربوبي از اساسي‌ترين مباحث ديني است، بررسي و اثبات آن از منظر قرآن و متكلمين اماميه مورد توجه قرار گرفته است. علامه طباطبايي، آيت الله جوادي آملي، آيت الله مصباح يزدي، آيت الله جعفر سبحاني و شهيد مرتضي مطهري از براهين عقلي و نقلي براي اثبات توحيد ربوبي استفاده كرده‌اند. علامه طباطبايي براهين مشا، تمانع و برهان منتسب به حكمت متعاليه را براي اثبات توحيد ربوبي بكار برده و بهترين برهان را برهان حكمت متعاليه دانسته است. آيت الله جوادي آملي برهان ملازمه و برهان هماهنگي نظام آفرينش را بكار برده و آيت الله مصباح يزدي از برهان حكمت متعاليه براي اثبات وجود رابط و مستقل استفاده كرده است. آيت الله جعفر سبحاني با دو دليل عدم انفكاك تدبيرعالم از آفرينش و انسجام عالم و پيوستگي در تدبير، براي اثبات توحيد ربوبي از اين براهين استفاده كرده است. شهيد مرتضي مطهري نيز با استفاده از حديثي از امام صادق(ع) به اثبات ربوبيت پرداخته است. اعتقاد به توحيد ربوبي علاوه بر آثار علمي، داراي آثار عملي مانند اخلاقيات و آرامش در زندگي فردي و اجتماعي است. آشنايي با اين مفهوم مي‌تواند به انسان كمك كند تا به هدف نهايي خود، يعني رسيدن به قرب الهي، نزديك‌تر شود.