پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

اگر انسان‌ها از شناخت‌ عميق‌ و سلامت‌ رواني برخوردار باشند، عواطف‌ عالي‌‌ در رفتارشان‌ بيش‌تر بروز مي‌كند. توجه عاطفي يعني روكردن مهرورزانه. برقراري رابـطه پسنديده عاطفي در بستر خانواده، مهم‌‌ترين نقش را‌ در‌ سالم‌سازي زندگي‌ دارد. شايد هيچ يك از رفتارها و كنش‌هاي انسان‌ به اندازه روابط عاطفي والدين در رشد شخصيت فرزندان مؤثر نباشد. عنوان اين تحقيق، بررسي آثار توجه عاطفي والدين نسبت به فرزندان از ديدگاه قرآن و روايات است كه اهميت و ضرورتش بر كسي پوشيده نيست. هدف از تحقيق، پاسخگوئي تحليلي به اين پرسش اصلي است: «آثار توجه عاطفي والدين به فرزندان چيست؟» كه قابليت تجزيه به چهار پرسش فرعي را دارد. روش پژوهش نيز تركيبي از دو شيوه نقليِِ وحياني و ادبيِ زبان شناختي و داده‌پردازي از گونه تحليل محتوا و كشف مداليل مطابقي و التزامي متون وحياني(آيات و روايات) است. برپايه آيات و روايات، دستيابي به مهارت‌هاي كلامي و رشد هماهنگ قدّ و وزن و ايمني از رنگ پريدگي و تنفس نامنظم و گرفتاري به اضطراب و افسردگي، از آثار فردي و مادي و احساس امنيت رواني و عزّت نفس و خودباوري و همسوئي بينش‌ها و باورهاي مذهبي از آثار فردي و روحي توجه عاطفي والدين به فرزندان است. همچنين احترام متقابل و ايجاد رابطه سالم ميان والدين و فرزندان و جلب اعتماد آنان و الگوپذيري درست از والدين و هم‌نوع دوستي از آثار اجتماعي در بستر خانواده و پرورش اجتماعي و پيشرفت تحصيلي و جلوگيري از انحراف اجتماعي آنان از آثار اجتماعي عام توجه عاطفي والدين به فرزندان به شمار مي‌رود.