پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

حياء از صفات پسنديده و نيك اخلاقي، به معناي شرم و ضدّ وقاحت است. غفلت از پرداختن به موضوع حياء زمينه‌ساز از بين رفتن دين در جامعه و توجه به آن سبب بالا رفتن سطح اجتماعي يك جامعه ديني مي‌شود. اين تحقيق با هدف تبيين علل و پيامدهاي بي‌حيايي از دو جنبه فردي و اجتماعي با استفاده از ابزار كتابخانه‌اي و منابع نقلي با روش توصيفي- تحليلي در سه فصل نگاشته شده است. از علل فردي بي‌حيايي جهل، تكرار، پرگويي، درخواست غير ضرور از مردم، نگاه به نامحرم، رفتار ناصواب والدين، زنا و همجنس بازي، شراب خواري و از علل اجتماعي آن به فقر، رواج شهوات، علني ساختن گناه، شكسته شدن حرمت، توليد و ترويج شبهات، خودنمايي و تبرّج، اجتماع زن و مرد مي‌توان اشاره كرد. اين صفت مذموم داراي پيامدهاي فردي و اجتماعي است. بدنامي، لذّت نبردن از عبادت، افسار گسيختگي نفس، دوري از رحمت الهي از پيامدهاي فردي و از بين رفتن مكارم اخلاق، فراگيري زشتي و ناهنجاري، تبديل شدن ارزش به ضدّ ارزش، كم رنگ شدن ازدواج، دين‌گريزي، نزول بلاياي طبيعي از پيامدهاي اجتماعي بي‌حيايي به شمار مي‌آيند. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه صفت حياء به صورت ذاتي در همۀ انسان‌ها موجود بوده، به نفس انسان حالت بازدارندگي و كنترل مي‌دهد. اين حالت بازدارندگي، نفس را از ارتكاب به اعمال زشت و پليد باز مي‌دارد. برعكس اگر انسان نفس خود را كنترل نكند رفتار وي به بي‌حيايي مي‌انجامد. كليدواژه‌ها: بي‌حيايي، حيا، عفّت، علل بي‌حيايي.