پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

يكي از مباحث مطرح شده در علم فقه صداو صوت زنان مي باشد كه البته مانند ديگر مسائل مورد اختلاف فقهاء قرار گرفته است. در اين پايان نامه سعي شده كه صوت زن را كه لازمه براي صحبت كردن زندگي روزمره و ضروريت در مجالس زنانه استفاده از خانم مداح است و خوانندگان زن از صوت و صداي خود در اين امر بهره مي گيرند، را برسي كند. و حكم فقهي آن را را به دو صورت صوت غنائي و غيرغنايي تقسيم كرديم. در مورد صوت غيرغنايي زنان متقدمين فقهاي شيعه به دليل عورت دانستن صداي زن مانند صحبت‌هاي عادي زنان، كه بسياري از اين فقها قائل به حرمت آن بوده‌اند. اگرچه متأخرين و معاصرين فقهاي اماميه صوت غيرغنايي زنان را به مانند فقهاي عامه مجازدانسته اند به دليل سيره معصومين (عليه السلام) وسيره متشرعه كه در كتابهاي اصول فقه آمده، عورت بودن صوت زن را نپذيرفته وجايز دانسته-اند. حكم به حرمت صوت غنائي زنان، متقدمين از فقهاي اماميه كه معتقد به حرمت صوت غيرغنايي بودند، روشن است كه به طريق اولي قائل به حرمت بودند؛ اما ديگر فقهاء در مورد صوت غنائي زنان اختلاف نظر دارند، منظورفقهايي كه صوت غيرغنايي زنان را حرام نمي‌دانندو برخي قائل به حليت (با تمسك به اطلاقات وعمومات ادله حليت) وعده كثيري از فقهاحكم حرمت آن داده اندو حكم صوت زن را در قالب غنا دانسته اند، بر اساس آيه قرآن وروايت هايي كه دراحاديث آمده، قائل به حرمت ذاتي غنا هستند نظر به حرمت دارند. در اين بين عده اي قليل از فقهاي اماميه نظر به حليت ذاتي غنا دارندو غنا را بر دو نوع حلال و حرام تقسيم مي كنند و حكم مطلق حرمت غنا را از نوع شهواني و حرام مي دانند. در واقع خوانندگي زنان را اگر لهوي مضل عن سبيل الله نباشد جايز مي دانند.