پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

تشبّه به جنس مخالف، يعني هر يك از زن و مرد خود را به شكل و قيافه طرف مقابل در آورد. كه، مصاديق متفاوتي مي تواند داشته باشد، از جمله لباس پوشيدن، آرايش كردن، زينت، قيافه، جنسيت و... تشبه به جنس مخالف از جمله مسائلي است كه، در جوامع امروزي با ظهور فرهنگ هاي نوپيدا، و رشد چشمگير آنها در جوامع بشري و به تبع آن در جوامع اسلامي، اهميت بيش تري پيدا كرده است. و اين امر باعث شده برخي مسائل و احكامي كه، در زمانهاي قديم مورد كاربرد نبوده و يا فقط افراد كمي به آن مبتلا مي شدند، از جمله مسئله تشبه به جنس مخالف، امروزه جزو مسائل مورد ابتلا قرار گيرد، به گونه اي بسياري از متشرعان آن را جزو مسائل هر روزه خود به شمار مي آورند. كه ضرورت بحث از اين موضوع را مضاعف مي كند. هدف از اين تحقيق شناخت مصاديق تشبه و احكام فقهي آن مي باشد. كه به صورت توصفي- تحليلي با روش كتابخانه ونرم افزار گرداوري شده است. و از بررسي مسأله تشبه مرد به زن، اين نتيجه حاصل شد، ملاك در صدق موضوع تشبه، عرف مكان و زمان شخص مكلف است.همچنين در صدق موضوع تشبه، قصد تشبه شرط است. و هيچ دليلي بر حرمت مطلق تشبه مرد به زن و بالعكس اقامه نشده است.و متيقن از حرمت تشبه مرد به زن در روايات، هم جنس بازي مي باشد، و اصل در ساير موارد، برائت خواهد بود. همچنين با دليل اذلال مؤمن و يا لباس شهرت، برخي از مواردي كه تشبه مرد به زن موجب ذلالت شخصيت مؤمن شود، محكوم به حرمت مي باشد؛ و در موارد مشكوك، به اصل برائت عمل مي شود.همين طور استفاده و استعمال و تلبس هر يك از مختصات جنس مخالف بدون مانع است، مگر در مواردي كه موجب هتك شخصيت مكلّف شود.