پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

امامت به معناي پيشوا و انساني است كه به قول يا فعل يا كتاب او اقتدا شود؛ چه حق باشد يا باطل و جمع آن ائمه است. علامه، امامت را مقام تفسير حقيقت ماهيت امامت و ولايت در ايصال به مطلوب را از مقومات آن مي‌داند و آيت‌الله جوادي آملي به معناي هدايت باطني و ملكوتي و هدايت به معناي ايصال به مطلوب است كه با تعريف علامه هماهنگي دارد. لذا اين پژوهش تلاش نموده است با روش توصيفي - تحليلي و با استناد به منابع كتابخانه‌اي معتبر، شئون امام را از ديدگاه علامه طباطبائي و آيت‌الله جوادي آملي مورد تحليل و بررسي قرار دهد. نتايج حكايت از آن دارد كه مقام امامت، عصمت و ضرورت نصب امام از مباني شئون محسوب شده و ولايت، حكومت و مرجعيت ديني از شئون امام به حساب ميآيند. علامه طباطبايي و علامه جوادي، در بيان ضرورت امامت از ديدگاه عقلي تقريباً اتفاق‌نظر داشته‌اند چرا كه علامه جوادي آملي مسئله ضرورت وجود امام را لازمه اجراي قانون الهي مي‌داند و علامه نيز با استناد به زندگي اجتماعي انسان و اينكه عقل به‌تنهايي براي هدايت و سعادت بشريت راهگشا نيست ضرورت امامت را اثبات كردند لذا امامت، براي هدايت جامعه بشري امري ضروري است و اين امر ضروري داراي شئون متعددي است. هر دو بزرگوار براي اثبات عصمت از ادله عقلي و نقلي بهره برده اند و بر اساس عصمت امام، شئون امام شئوني معصومانه است. نيز ولايت، حاكميت جامعه و مرجعيت ديني، از ديدگاه دو بزرگوار، از شئون امامت است.