پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

يكي از اهداف انسان از ازدواج و تشكيل خانواده، تداوم نسل است. در برخي از ازدواج‌ها به علل مختلف زوجين از نعمت داشتن فرزند محروم مي‌شوند. بشر از ديرباز براي حل چنين مشكلاتي تلاش‌هاي فراواني انجام داده است. از چند دهه اخير مبحث تلقيح مصنوعي به عنوان راه‌حلي براي افرادي كه به هر علتي نمي‌توانند به صورت طبيعي فرزند‌دار شوند، به‌طور جدي مطرح شده است. آن‌چه كه در جوامع اسلامي پيرامون موضوع تلقيح مصنوعي مطرح مي‌شود، حكم فقهي اين مسئله و جواز يا حرمت فقهي آن است. استفاده از رحم جايگزين در درمان ناباروري از مباحثي است كه با سؤالات و ابهامات متعددي مواجه است. يكي از مسائلي كه در اين مبحث كمتر مورد توجه انديشوران قرار گرفته، بررسي رابطۀ ميان كودك و صاحب رحم جايگزين از جهت نشر حرمت است. اثبات يا نفي اين رابطه آثار متعددي دارد. در اين نوشتار برآنيم تا ديدگاه‌هاي فقهي موجود پيرامون تلقيح مصنوعي را از نظر فقه عامه و اماميه بررسي نموده و در پايان ديدگاه برگزيده در اين حوزه معرفي شود. در اين تحقيق اطلاعات به روش كتابخانه اي جمع آوري شدند و با رويكرد تحليلي مورد بررسي قرار گرفتند نتيحه اي كه از اين تحقيق به دست مي ايد اين است كه طفلي كه به كمك شخص ثالث به دنيا مي آيد با پدري كه صاحب اسپرم و مادري كه صاحب تخمك هست محرم مي شود و صرف بودن در رحم شخص موجب محرميت ميان طفل و شخص نمي شود .