پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

خانواده نخستين هسته‌ي اجتماع و اساسي‌ترين بنيان جامعه است كه افراد هر اجتماعي در بستر آن رشد و نمو پيدا كرده، از آن طريق وارد جامعه مي‌شوند. از جمله مظاهر موفقيت در خانواده وجود تعامل سازنده و خودكنترلي والدين نسبت به فرزندان است كه باعث ايجاد صميميت و همدلي خواهد شد.در اين پژوهش مهارت‌هاي خودكنترلي در قالب چهار مولفه‌ي صبر، رفق، مدارا و حلم بررسي خواهدشد همچنين مفهوم خودكنترلي در دو سطح احساسات و هيجانات و كنترل نفس اماره قابل بررسي است كه از جهت مورد اخير، در ادبيات ديني معادل تقوا، خويشتن‌داري و كف نفس مي‌باشد.آنچه كه در تعريف خودكنترلي اهميت دارد، تكيه‌ي فرد بر كنترل افكار و رفتار خود، بدون دخالت هيچ عامل بيروني است كه در نتيجه‌ي بهره‌مندي والدين از اين مهارت، آنها مي‌توانند در تعامل خود با فرزندان ميان احساس و رفتارشان فاصله بي‌اندازند و قبل از هرگونه واكنشي، به رفتار خود فكر كنند و اين‌گونه مديريت و كنترل رفتارهاي خود را به‌دست ‌گيرند.براي تحقق خودكنترلي بررسي موانع و عوامل وصول والدين به اين مهارت ضرورت دارد، كه در ادامه‌ي مباحث به اين عوامل در قالب عوامل بينشي و رفتاري پرداخته‌خواهدشد. در نهايت اين پژوهش با شيوه تحليلي- كتابخانه‌اي با عنوان « مهارت هاي خود كنترلي والدين و تاثير آن بر تعالي خانواده» با تكيه بر آيات و روايات و منابع اخلاق اسلامي، تاثير مهارت‌هاي خودكنترلي والدين با تاكيد بر تعامل با فرزندان، را به دقت بررسي مي‌كند. در اين فصل سبك‌هاي كنترلي والدين، مانند الگوي والدين مستبد، والدين منفعل و والدين مقتدر از نظر گذرانده مي‌شود و سپس والدين مقتدر به دليل داشتن مولفه‌هاي قاطعيت و صميميت با فرزندان به عنوان والدين داراي مهارت خودكنترلي معرفي خواهندشد.در انتهاي فصل نيز نتايج خودكنترلي والدين در سبك والد مقتدر بررسي و در قالب نه مورد، به عنوان موارد تعالي‌بخش خانواده، به نحو دقيق از نظر گذرانده مي‌شود.