پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

تساهل و مدارا به‌ منزلة يك فضيلت اخلاقي و شيوۀ رفتار و عمل در مجموعۀ انديشه‌هاي اسلامي واجد جايگاه والايي است. قرآن كريم به مسئلۀ تساهل و مدارا در رفتار با ديگران توجه داشته است و يكي از مأموريت‌هاي پيامبران الهي را نيز همين مي‌داند. مدارا به معناي نرم خويي و الفت، ترك زور و خشونت، يكي از مهمترين عوامل ايجاد روابط مسالمت آميز و انسان دوستانه توأم با محبت و حسن ظن و تكريم و احترام متقابل در روابط اعضاي خانواده مي باشد. خداوند خلقت آدمي را بر پايه‌ي رحمت‌، مودّت و محبّت بناكرد و اين ويژگي در مسائل مربوط به زندگي فردي و خانوادگي افراد، نقش بسيار مؤثري دارد علاوه بر نيز از جايگاه ويژه اي در متون ديني برخوردار است. از اصول اساسي و تأثير گذار در نظام خانواده، كنترل تندي و خشونت و حسن تعامل بر پايه ي مدارا و خوشرويي است. منظور از مدارا، رفتاري معقول و خردمندانه، همراه با نرمي و لطافت در مقابل شدت و خشونت است. از اين جهت نوشتار حاضر با روش كتابخانه اي- توصيفي، پس ازبررسي مباني و مصاديق مدارا و سازش در فقه خانواده درصدد پاسخگويي به اين مسأله است كه مدارا و سازش چه آثاري در روابط فردي و خانوادگي دارد كه مدارا يكي از مؤثرترين عناصر در جهت بهبود روابط افراد است و نقش بسيار مهمي در تربيت صحيح فرزندان، تقويت روحيه‌ي بردباري و بخشش، رشد و شكوفايي طرفيني همسران، سلامت جسمي و روحي اعضاي خانواده و رسيدن به پاداش اخروي و بهره مندي از رحمت و بخشش را دارد كه مي-تواند محيطي سرشار از آرامش و امنيت، به دور از هرگونه پرخاش ، تنش ، رنج و سختي را در نظام خانواده فراهم آورد.