پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

ايمان يكي از دو فصل مميّز انسان است و يكي از محوري‌ترين عناصر اديان به شمار مي‌رود، به گونه‌اي كه پرداختن به آن، يكي از اصلي‌ترين مباحثي است كه مورد توجه فيلسوفان و متكلمان اديان بزرگ بوده است. ملاصدرا فيلسوف نامدار ايراني با توجه به آيات و روايات، ايمان را با شش مؤلفه تصديق، حكمت، نور، عقل، ولايت و توحيد تعريف كرده است كه از اين 6 مؤلفه، تعريف به تصديق از ساير تعاريف ارجح است. صدرا با توجه به مباني فلسفي خويش يعني اصالت وجود، تشكيك در وجود، مسئله دو مراتب بودن ايمان را مطرح مي‌كند و انقساماتي را براي آن ذكر مي‌نمايد؛ از جمله ايمان لفظي، ايمان تقليدي، ايمان برهاني و ايمان كشفي كه با توجه به مباني فكري ملاصدرا تمام مراتب ايماني با يكديگر تفاوت ماهوي ندارند، بلكه حقيقت واحده‌اي هستند كه از ضعيف‌ترين مرحله كه همان ظهور در الفاظ است شروع شده و به شديدترين آن يعني درك حضور بي‌واسطه‌ي خداوند ختم مي‌شود. ويتگنشتاين فيلسوف معروف آلماني داراي دو حيات فلسفي متفاوت است. ويتگنشتاين متقدم با استفاده از نظريه تصويري زبان به استنتاج ساختار عالم مي‌پردازد و زبان را ابزاري مي‌داند كه تصويرگر واقعيات عالم است و با محوريت زبان، مسائل مربوط به متافيزيك، خداوند، ايمان و ... را از امور سرّي مي‌شمارد كه نمي‌توان در مورد آن‌ها سخن گفت و تنها از طريق حس مي‌توان از آن‌ها دريافت‌هايي را داشته باشيم. انديشه ويتگنشتاين متأخر در تقابل با انديشه‌هاي متقدمش به درستي فهميده مي‌شود. وي با مطرح كردن نظريه بازي زبان همه معناي خارج شده از زبان را توضيح مي‌دهد. از نظر وي ايمان يك نوع بازي زبان است كه براساس نوع زندگي دينداران شكل گرفته است و اين باور ديني فرد سامان‌بخش كلّ زندگي او است..