پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

چكيده حسن ظن، شيوه‌اي از فكر كردن است كه فرد را قادر مي‌سازد نسبت به رفتارها، نگرش‌ها، احساس‌ها، علايق و استعدادهاي خود و ديگران برداشت و تلقي مناسبي داشته‌ باشد و با حفظ آرامش بهترين و عاقلانه‌ترين تصميمات را بگيرد و اين شيوه فكر كردن در مقابل خالق و مخلوقات صورت مي‌گيرد. از منظر آيات و روايات، حسن ظن از برترين فضائل اخلاقي شمرده مي‌شود كه در دو سطح ،يكي حسن ظن به نسبت به خالق و ديگري حسن ظن به خلق داراي آثار تربيتي در بعد فردي و اجتماعي بر بينش، منش و گرايش افراد است. از اين رو در اين پژوهش به روش توصيفي تحليلي آثار تربيتي حسن ظن به خدا و خلق از منظر آيات و روايات بررسي مي‌شود. نتايج حاصل از اين پژوهش آن است كه خوش‌بيني نسبت به خدا سبب آثار فردي همچون تقويت باور به عدل الهي، دين‌مداري اعتماد به خدا، افزايش صبر و آثار اجتماعي همچون تقويت روحيه مبارزه، ايثار، اميدواري، رعايت روحيه حق الناس مي‌شود و مثبت انديشي نسبت به خلق در بعد فردي سبب تقويت روح و روان، رضايتمندي از زندگي و روحيه گذشت و ضد حساسيت و در بعد اجتماعي سبب پيشبرد اهداف، تقويت روابط اجتماعي، خانوادگي و تشكيلاتي مي‌شود.