پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

اين پايان نامه به بررسي احكام استخاره، ماهيت و احكام آن با روش توصيفي تحليلي مي‌پردازد زيرا استخاره از جمله سنن سفارش شده در روايات و فرهنگ ديني است كه گاه به رفتاري صوري و برحسب عادت و به دور از محتوا تبديل شده است. در ابتدا بايد استخاره و آداب آن بررسي شود. مياني عقلي، قرآني و روايي استخاره با شرايط لازم به اندازه‌اي است كه بايد به عنوان سنتي ديني پذيرقنه شود. از مجموع روايات و سيره معصومان در باب استخاره، چنين استفاده مي‌شود كه مهم‌ترين هدف استخاره، رجوع پيوسته به خداوند و ارتباط و اتصال به ان چشمة پرفيض رحمت و قدرت و واگذاري امور به اوست؛ بنابراين اگر استخاره از ماهيت حقيقي خود خارج شود و بدون يقين به خدا و اتكال مطلق به ذات او يا به قصد آزمودن ارادة الهي، با وسيله اي براي فرار از تعقل و تصميم گيري باشد، قطعا اثر مطلوبي نخواهد داشت.بلكه انسان وقتي مي خواهد كاري را انجام دهد قبل از هرچيز بايد با عقل ومنطق آن را بسنجد وبدون سنجش عقل ومنطق مسلما عواقبي كه بايد وشايد به او دست نمي دهد.پس در جايي كه عقل حكم به درستي آن نكند توصيه به استخاره شده كه در فقه اماميه از ماهيت ،قلمرو ومصاديق آن نام برده شده است. كليد واژه‌ها: استخاره، ماهيت استخاره، تفال، فقها و استخاره،مفاهيم استخاره، قلمرو استخاره،اماميه