پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

جستجو از معناي زندگي و هدف آفرينش به ويژه آفرينش انسان همواره در طول تاريخ از دغدغه انديشمندان و پژوهشگران حوزه انسان‌شناسي بوده و هست. گرچه به طور ويژه در فلسفه‌هاي معاصر از جمله فلسفه اگزيستانسياليستي و فلسفه تحليلي به بررسي ابعاد گوناگون آن پرداخته‌اند. البته حكيمان و انديشمندان پيشين گرچه به طور خاص با عنوان معناي زندگي به اين بحث نپرداخته‌اند؛ اما معناي زندگي را در مساله سعادت وعلت غايي و نيكبختي تبيين و تفسير كرده‌اند. اما انديشمند وحكيمِ مسلمانِ معاصر، علامه جعفري به طور ويژه به اين موضوع پرداخته و بحث از معناي زندگي از دغدغه‌هاي فكري آن فيلسوف بوده است. ايشان بر اين باورند كه هر فرد هشيار و اهل تفكر، پرسش از معناي زندگي و هدف آفرينش دغدغه ذهني اوست. اما اين پرسش آنگاه پاسخ داده مي‌شود كه آدمي به مرحله عالي "من" انساني خود قدم بگذارد و معنادار بودن زندگي در سايه خروج انسان از حيات طبيعي محض وتوجه و ورود به حيات معقول تحقق مي‌يابد و همچنين ايشان با تاكيد بر رويكرد ادبيات ديني در حوزه انسان‌شناسي، زندگي معنادار را در چارچوب حيات معقول مي‌شناسد و دو عنصر عقل و وجدان را در تصعيد و تعالي حيات تكاملي او دخيل مي‌داند. بر اساس ديدگاه ايشان زندگي هر فرد از انسان به اندازه‌اي كه به تحقق هدف نهايي خلقت انسان كه همانا قرب الهي است، معنادار خواهد بود. از اين رو در اين پژوهش نخست به تحليل و بررسي معناداري زندگي از ديدگاه علامه جعفري پرداخته و سرانجام سعي شده طبق ديدگاه ايشان، معناداري زندگي را با هدف آفرينش انسان تبيين نمايد.