پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

چكيده يكي از قواعد مسلم پذيرفته شده در فقه اماميه، قاعده وزر مي باشد كه طبق آن مجرم بايد به تنهايي درد و رنج مجازات را تحمل كند و نزديكان و بستگان وي از تحمل كيفر و تعقيب جزايي در امان بماند. اين قاعده كه عقل كاملاً آن را منطقي مي يابد و در قرآن كريم با آايت متعددي نظير«وَلَا تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَي» (انعام/164) و آيات نفي ظلم و آيات نفي رابطه ظالمانه بندگان بر نفي تحمل وزر گنهكار و بي گناه قابل اثبات است. براي قاعده وزر در آثار مجازاتاز جمله: ديه، قصاص و تعزير احكامي ثابت است كه برخي فقها قائل به تكليفي بودن و برخي قائل به وضعي بودن حكم اين قاعده مي باشند كه احكام قاعده وزر ازطرف شارع به مكلفين انشاء نمي گردد. البته با ملاحظه در كتب و تأليفات حقوقي استثنائاتي به اين قاعده وارد است كه به اين استثنائات نيز اشاره شده است. اين پايان نامه با هدف بررسي آثار و احكام قاعده وزر در فقه انجام گرديده است. پژوهش حاضر به شيوه توصيفي تحليلي به بررسي مباحث فوق پرداخته است. و در پايان اين پايان نامه و تحقيق نتايج حاصل بدست آمده هست. واژگان كليدي: قاعده وزر، اصل شخصي بودن، عاقله، حدود