پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

رازداري يكي از بافضيلت ترين صفات اخلاقي در شريعت اسلام به شمار مي‌رود؛ به گونه‌اي كه آيات و روايات فراواني در اين زمينه وارد شده است. اهميت راز داري به اندازه‌اي است كه خداوند عمل كساني را كه رازهاي مسلمين را آشكار مي‌كنند، در زمره‌ي گناهان كبيره دانسته وآنها را دشمنان خود مي‌داند و در روايات هم حفظ راز،امانت و فاش كردن آن خيانت در امانت دانسته اند.عنوان رازداري از منظر اخلاق، صفتي پسنديده، فعلي ارزشمند، و گرانبها است واين مهم، هم از جنبه آموزه‌هاي ديني و هم از جهت ارزش‌هاي انساني فعلي اخلاقي است، امّا آنچه محل تأمّل مي‌باشد آن است كه رازداري از آن حيث كه معروض احكام شرعي واقع مي‌گردد شرعيت آن اطلاق دارد يامقيّد است؟ اين پژوهش كه با روش توصيفي- تحليلي انجام پذيرفته است، تلاش دارد با نظر به منابع فقه اسلامي‌پاسخ‌هاي مستدل بيابد و حاصل آن است كه رازداري و حفظ اسرار در امور فردي و اجتماعي خصوصا در مشاغل خاص (پزشكي، خبرنگاري، مشاوره، ...)، امري خطير بوده و فقها رازداري را واجب مي‌دانند، اما به اطلاق وجوب شرعي آن در همه موارد قائل نيستند؛ بلكه برخي موارد خاص، رازداري را امري قبيح دانسته و افشاي آن را واجب مي‌دانند. مانند: مصالح عمومي، مشورت،شهادت دادن، دادخواهي، متجاهر به فسق، واضطرار