پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

ت بلند معنوي و عرفاني در مسير حركت الهي مقام رضا است، كسي كه به مقام رضا نائل گردد، همواره در سرور و بهجت و راحتي به سر ميبرد، زيرا به همه چيز به چشم رضايت مينگرد و در واقع همه امور بر وفق مراد او پيش ميرود. اين نوشتار كه با رويكرد توصيفي تحليلي و به روش كتابخانهاي است، پس از مفهوم شناسي واژههاي رضا، رضايت، راضيه، رضوان، سلوك، به اين نكته ميپردازد كه مقام عرفاني رضا در قرآن انواعي دارد؛ رضاي خدا از بنده و رضاي بنده از خدا كه نوع دوم باعث راضي بودن بنده در همه حالات، مرضي بودن است و تأكيد ميكند كه كسي كه به اين درجه رسيده باشد، آثار تربيتي بسياري در خود شخص از قبيل: افزايش ايمان، افزايش يقين، شكر خدا و ذكر حضرت حق، كسب محبوبيت الهي، ورود به رحمت ويژهي الهي، بهرهمندي از هدايت الهي، افزايش پاداش، آرامش، دوركننده غم و اندوه، احساس غناي روحي، برخورداري از روحيهي تواضع و فروتني به همراه دارد، در نهايت اين نكته را يادآور ميشود كه مقام عرفاني رضا نه تنها در خود شخص، آثار تربيتي و پيامدهاي بالايي دارد، بلكه در سلوك اجتماعي نيز آثاري همچون خوش زباني، سخن سنجيده، سلام، شنيدن و تحمل سخن ديگران، ترك مراء و جدل، پرهيز از نجوا، حسن خلق در معاشرت، خوشروئي، راه رفتن با آرامش، رفق و مدارا، نشستن در پائين مجلس، پذيرش عذرخواهي ديگران، آراستگي، اصلاح ذات البين، صله رحم، دوستي و مهرورزي با مردم، هدايت گري، ياري رساندن به ديگران، جهاد، امر به معروف و نهي از منكر، به همراه دارد و سپس در پرتو قرآن، نهج البلاغه و روايات و ديدگاه مفسران و دانشمندان علم اخلاق، نقش رضا در سير و سلوك انسان به سوي خدا مورد پژوهش قرار گرفته است. واژگان كلي دي: رضا، سعادت، سلوك فردي، سلوك اجتماعي