پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

چكيده: معناشناسي به عنوان يكي از شاخههاي زبانشناسي، يكي از روشهاي نوبنياد در مطالعات قرآني است. براي معناشناسي واژه «بشارت» در قرآن به روش قومي و فرهنگي، ميدانهاي معناشناسي واژه «بشارت» در قرآن تشكيل ميگردد، ابتدا مترادفها و متضادهاي نسبي و آيات مربوط به آنها شناسايي و سپس واژههاي فعال كه مؤثر در دريافت «بشارت» هستند و همچنين واژههاي منفعل كه نشاندهنده پيامدهاي «بشارت» ميباشند، كشف و ميدانهاي معناشناسانه‌ي آنها ترسيم ميگردند و در نهايت به تحليل معنايي و كشف جهانبيني قرآني اين واژه پرداخته ميشود. معناي اساسي «بشارت» خبر مسرت بخش ميباشد. معناي نسبي «بشارت» از ديدگاه قرآن كريم: بر اساس جهان بيني الهي بشارت الهي در قرآن كريم، امري است كه رب به عنوان تنها مدبر جهان، كسي كه ملكيت همه هستي متعلق به اوست، در سايهي ايمان قلبي اخبار مسرت بخشي را به مستحقان آن ميدهد كه قلوبشان از ترس و اندوه عذاب اخروي به دور است. همه واژههاي ملازم، كليدياند؛ و ربوبيت و ايمان واژههاي كانونياند كه نقش محوري در ميان ساير واژههاي فعال بشارت را دارند. از اين رو واژه بشارت طي اين روش معناشناسي، با عبور از جنبههاي مثبت و منفي و در راستاي همان معناي اساسي خود به معناي كاملتري دست يافته است.