پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

با تأسيس حكومت صفويه، حكومتي شيعه در ايران شكل گرفت. دركنار شيعيان كه اكنون مي توانستند رسمي و قانوني به تبليغ دين خود بپردازند و مراسمات ديني خود را انجام دهند، اقليت هاي مذهبي مسلمان و غير مسلمان نيز بودند، كه آزادي عمل آنها بستگي به تصميمات دربار صفويه داشتند. در دوران صفويه سه اقليت ديني غيرمسلمان - مسيحيان، يهوديان، زرتشتيان – زندگي مي كردند و اهل تسنن با توجه به اينكه مذهب رسمي نبودند، در زمره اقليت مسلمان قرار گرفتند. در كنار اين اقليت ها گروه هاي ديگري نيز بودند كه دليل كمي جمعيت و موثر نبودن در تحولات جامعه اطالعات دقيقي از آنان در دست نيست. در اين تحقيق به بررسي در سه بخش برخورد حاكمان، برخورد علما و برخورد مردم با اقليت ها پرداخته مي شود. هدف از انجام اين تحقيق بررسي وضعيت اقليت ها و نوع تعامل با آنهاست. براي رسيدن به اين هدف از كتب مختلف تاريخي ، مذهبي و ... مرتبط با صفويه بهره برده شده است. اقليت هاي غير مسلمان در جامعه اسلامي تحت عنوان اهل ذمه معروف هستند كه علما و مردم سعي مي كردند مطابق فرامين ديني با آنها برخورد كنند هر چند افراط و تفريط هايي ديده مي شد. اما شاهان صفويه غالبا منافع خود را در اين زمينه در نظر مي گرفتند. روش تحقيق توصيفي – تحليلي است كه با اين روش در ادامه به بررسي نحوه برخورد با اهل تسنن پرداخته شده است گروهي كه به دليل اختلافات عقيدتي، رفتاري بسيار چالش انگيز با همديگر داشته اند و هر جا آرامشي ديده مي شد از روي تقيه بود، از جمله به دليل معاملات تجاري، يا معاشرت هاي قومي اين موارد ديده مي شد.