پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

غيبت يكي از محرمات دين اسلام است. نهي از آن هم در قرآن كريم به صراحت آمده است و هم در روايات بيان شده است. فقها به حرام بودن غيبت تاكيد فراوان كرده و در آن اتفاق نظر دارند .مشهور فقها غيبت را سخني مي دانند كه در غياب شخص بيان شود و با بيان عيب پوشيده او موجب ناخرسندي آن شخص گردد ، غيبت در اجتماع و جامعه داراي آثار فردي و اجتماعي است ، كه هم آثار فردي آن مخرب مي باشد و هم آثار اجتماعي آن، كه از آثار فردي مي توان به از دست رفتن ايمان و حبط اعمال نيك ، محروميت از بهشت و...اشاره شد و آثار اجتماعي چون اختلال در همبستگي اجتماعي وبي سازماني اجتماعي وبي نظمي و.... يافت شد. در ضمن به مقايسه غيبت در فضاي حقيقي ومجازي پرداخته شد واين طور بدست آمد كه رعايت غيبت در فضاي مجازي مانند حقيقي واجب است و هيچ فرقي بين فضاي مجازي وحقيقي در مورد غيبت نيست و حكم غيبت در فضاي مجازي را نيز با توجه به اينكه فقها غيبت را به صورت قول وفعل ونوشتار و.... حرام مي دانند به آن ملحق مي كنند پس حكم حرام بودن غيبت شامل فضاي مجازي نيز مي شود .تحقيق از لحاظ روش به صورت تحليلي وتوصيفي مي باشد واز لحاظ هدف به عنوان يك تحقيق كاربردي است واز لحاظ شيوه وجمع آوري داده ها به صورت كتابخانه اي واسنادي مي باشد . نتيجه اي كه از اين تحقيق مي شود گرفت اين است كه درمورد غيبت با آيات و روايات متعددي مواجه مي شويم كه ناظر به حرمت آن است البته شمول اين حكم منوط به موجود بودن اركان غيبت است مثل مستور بودن غيبت قصد انتقاص و عنوان غيبت بر آن مسئله و طبيعي است كه مواردي نيز از اين حكم استثنا هستند؛ واز نظر فقها غيبت كردن شامل فعل وقول واشاره و.. نيز مي شود و شامل غيبت در فضاي مجازي نيز مي باشد . وفرقي بين فضاي مجازي وفضاي حقيقي در غيبت كردن نيست.